ახლა ყველა წამის ერთად შეკრება და ერთი მთლიანი სიუჟეტის გაკეთება მომინდა, ყველა შენი გამოხედვის ერთ კონად შეკრება.. ყველა შენი ჩახუტების ფირზე აღბეჭდვა და ისეთ კონად შექმნა მომინდა, რომელსაც დაუსრულებლად გავიმეორებდი. ყელში მობჯენილი შენი მონატრება მტკივა და სულში მიმალული უიმედობა მანადგურებს. ახლა რომ შემეძლოს შენთან ჩახუტება,მთელ ღამეს უთქმელად გავატარებდი, ხმის ამოუღებლად, რომ არ გამომრჩენოდა შენი გულისცემით ნათქვამი ის სიტყვები, რომლებიც თვალებამდე აღწევენ.. ხანდახან ისე მინდა მოვწყდე რეალობას და დაუსრულებლად უსაზღვროდ უსასრულოდ ვირბინო მანამ,სანამ მიწაზე დავარდნილი არ გავაანალიზებ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მეც შეიძლება,თურმე, შემყვარებოდა იმდენად სულელურად და გიჟურად რომ ცხოვრებაში ყველაფრისთვის ხაზი გადამესვა. ყველაფერი იმდენად გულთან ახლოსაა, ალბათ, გავგიჟდებოდი დაწვრილებით ყოველი დეტალი რომ გამეხსენებინა.
ერთი ჩვეულებრივი დღე და შეცვლილი რეალობა იყო.. რას წარმოვიდგენდი თუ ეს დღე შემაგრძნობინებდა სწორედ იმას, რასაც ველოდი.. ჰო.. სწორედაც რომ.. ყველაფერი ერთი ფოტოს მოწონებით დაიწყო და მესიჯობით გაგრძელდა. სასიამოვნო მოსაუბრე რომ იყო კი ვიცოდი.. არა, ადრეც ველაპარაკებოდი ხოლმე იმ ტკივილზე თუ სიხარულზე რაც მაწუხებდა, მაგრამ ეს დღე სულ სხვანაირი იყო.. სხვანაირი ელფერიც მიიღო.. მონატრებულზე, ამდენი ხნის უნახავზე და ესე, უბრალოდ, ვინ იცის რამდენი თვის უნახავს რომ ელაპარაკები და გიახლდება შეგრძნებები.. შეგრძნებები ბედნიერების და ღიმილის. ღიმილის, რომელიც მთელ სახეს ედება და უბრალოდ ხვდები რომ გაბედნიერებს.. თითუეული სიტყვა რაღაც ახალის მომცემი იყო ჩემთვის.. რატომ? აი გეტყვი.. იმიტომ რომ ერთადერთი ადამიანია ამდენი ხნის განმავლობაში ვისთანაც თავი ვიგრძენი ისე,როგორც სულ სხვანაირს და ნამდვილ მეს შეეფერებოდა.. მხოლოდ მან შეძლო გაეშიშვლებინა ჩემი რეალური სამყარო იმდენად, რომ შიგ ჩაეხედა და ყველაფერი ჩემს უთქმელად დაწვრილებით მოეყოლა ჩემზე.. როგორ მოახერხა? არვიცი ადამიანი უნდა იყო ალბათ ესეთი.. სიგიჟე, თავისუფლება და უბრალოდ ბედნიერი გულით და სულით გამოხატული ემოციის ავტორია.. ჩემი პირადი ფსიქოლოგი ხარ თქო ვუთხარი მაშინ.. გაეცინა კაი ვიქნებიო.. ათასი ფიქრი რომ მიტრიალდებოდა გონებაში მაშინაც თავადვე გამცა პასუხი, დღევანდელი დღით დატკბი და იყავი ბედნიეერი იმით რაც გაქვსო.. ხმა ვეღარ ამოვიღე.. ვიძახოდი, ერთადერთი ადამიანია რომელსაც უთქმელად ესმის ის, რაც მაწუხებს და იცის რა მიშველის, მაგრამ იმდენად ამოუცნობი ფენომენია და მეც იმდენად სხვანაირი ვარ მასთან სხვა პლანეტაზე ვარ მეთქი.. ზოოპარკი? მოგონილია თქო და მეცინებოდა მაგრამ ჰმ.. ამას ვიტყოდი? მე ხომ გოგო ვიყავი და ვარ, რომელსაც სიყვარული არ შეუძლია, მე ხომ გოგო ვარ, რომლისთვისაც მონატრება ერთი დიდი სისულელეა, რომელსაც მხოლოდ გიჟები გრძნობენ. გოგო, რომლისთვისაც ცრემლი იმდენად უცხოა, რომ ხანდახან საკუთარ არსებობაშიც კი ეჭვი მეპარება.. ჰო, მე ვარ ის, ვისთვისაც გრძნობები მხოლოდ უფერო ცისარტყელას ჰგავს და მე ვარ გოგო, რომელმაც ყველანაირი გრძნობა სწორედ რომ რამდენიმე წლის წინ ჩააყოლა იმ ადამიანის საფლავს.. ადამიანის, რომელიც მისთვის ამოუხსნელად ძვირფასი იყო.
როგორ დამღალა ამ უაზრო ყოფამ, აწეწილმა ცხოვრებამ და საერთოდ ყველა იმ გრძნობამ სულში ყველა ნწილს რომ ედება და ფესვებს იდგამს, თანდათან, ნელ-ნელა რომ აღწევს შენში და გიწიწკნის სულის ყოველ ნაწილს. ასე მგონია ყელში მომებჯინება ეს რაღაც და გამგუდავს. სიცარიელის შეგრძნება არმტოვეს და სადღაც იმ უსასრულობაში მაგდებს, საიდნაც ალბათ ვერასოდეს გამოვალ. უსასრულობის ერთ ნათელ წერტილში, თუ ამას ნათელი წერტილი შეიძლება დაერქვას, მარიონეტებისგან შექმნილ სპექტაკს ვაწყდები. სპექტაკლს, რომელიც ძალიან ჰგავს ამ დამპალ ცხოვრებას. ჰო.. ცხოვრება ერთი დიდი სპექტაკლია, რომელსაც გვინდა თუ არა ყველა ჩვენგანი ვთამაშობთ. რატომ? იმიტომ,რომ ამ სპექტაკლში მონაწილეობა სავალდებულოა, წინააღმდეგ შემთხვევაში ესე უბრალოდ იღებ გადაწყვეტილებას და ეთიშები მას. ეთიშები სამყაროს და გადადიხარ უსასრულობაში. სადღაც შორის, სადაც მარადისობის კანონი მოქმედებს და სადაც შენს მარადისობას ქმნი შენვე.
როგორ მინდა შენამდე მოვიტანო ყველა ის ფიქრი და ყველა ის განცდა, რომელიც მახრჩობს და სადაცაა გამგუდავს, მაგრამ სასაცილოა, ეს ხომ უბრალოდ არშემიძლია. ვერც ცრემლი, ვერც გამოხატვა და ვერც ლაპარაკი ვერმივსებს სიცარიელეს. რაღაც მტკივა იცი?! ოღონდ ეს ფიზიკურ ტკივილზე უარესია. მას ხომ წამლით ვერ განკურნავ, თორემ რაღა გამიჭირდებოდა. ვინ იცის რამდენჯერ მდომებია ვინმესთვის მეთქვა ის, რასაც განვიცდიდი, ვინ იცის რამდენჯერ მდომებია ვიღაც მყოლოდა გვერდში, მაგრამ მიუხედავად იმდენი „მეგობრისა“, ყველას ფეხებზე... არავინ გისმენს იცი ბოლომდე.. არავინ ინტერესდება შენით და მერე გეუბნებიან უგულო და უგრძნობი ხარო. კი, ვარ.. ჰო იმიტომ, რომ ასე უფრო იოლია ცხოვრება. ალბათ ოდესმე მომბეზრდება ამ ბინძურ სამყაროში სუნთქვა, თუმცა არა, რატომღაც მაინც მიხარია.. მიზეზს ნუ მკითხავ მაინც არვიცი..
ყველაფერი თავისთავად ვერ მოხდება, როგორ ვჩქარობ ყველაფერს.. ყველაფერს წინ ვუსწრებ.. მალე მინდა, სწრაფად, განუსაზღვრელად, უსასრულოდ.. სიგიჟე მინდა და თანაც იცი როგორი?! საერთოდ ყველაფერს რომ დამავიწყებს.. ჭიქა კალვადოსი, შენ ჩემ გვერდით და დაუვიწყარი სუნი მინდა.. ჰო, მჭირდება, ყოფის აუტანელ სიმსუბუქეს რომ შეიგრძნობ ადამიანი და შიშნარევად გამოაპარებ თვალს შენი მთრთოლვარე ტუჩებისკენ.. ტუჩებისკენ, რომლებმაც პირველად გაზიარეს ცას და დედამიწას ერთდროულად.. ბედნიერების მწვერვალზე აჰყავხარ მეორე ადამიანის სულის გაშიშვლებას.. როცა გიყვარს ჰო.. ზუსტად.. სულსაც აშიშვლებ მის წინაშე და საბოლოოდ დგახართ ესე მიყინულები ერთმანეთის პირისპირ. როგორ მინდა დავივიწყო ყოველგვარი თავმოყვარეობა და ეს ახლართული ცხოვრება დავალაგო და ერთ ლამაზ კონად შევკრა, კონად, რომელიც ღირებული იქნება.. ჰო, ჰო ღირებული და აი მაშინ ვიტყვი, რომ მაბედნიერებდი და მავსებდი, რადგან სწორედ შენ იქნები ჩემი ცხოვრებისგან შეკრული კონის ერთ-ერთი მთავარი ღირებულება.. და შენ, თუ არა აბა სხვა ვინ უნდა იყოს ცენტრი და ღერძი.. ხანდახან ძალიან მაკვირვებ იცი?! აი ასე, შენი ხასიათი ვერ ამოვიცანი.. ჰო.. ერთხელ გითხარი გული მაინც გაგყიდის სხვა თუ არაფერი თქო და მხოლოდ გაგეღიმა.. არვიცი.. როგორ შეგიძლია ემოციის დაფარვა.. სიგიჟეა იცი.. ჩახუტება ყველაფერს შეცვლისო მითხარი.. ვერც ამით მივხვდი ვერაფერს ან უბრალოდ არმინდა უაზრო დასკვნებზე ავაგო მთელი ცხოვრება და მერე იმედგაცრუების საშინელმა ელფერმა გადაჰკრას ამ ყოველივეს.. არც თვალების კითხვა არიციო.. ჰო.. გამეცინა და მასწავლე მეთქი გითხარი.. ვერგასწავლი ეს შენით უნდა შეძლოო.. არშემიძლია.. კვლავ შენი სურნელით გაჟღენთილი მონატრება მკლავს და მჭირდება.. შენი ჩახუტება და შენთან გატარებული დღეები მჭირდება.. უბრალოდ რომ არ შემიძლია შენგან წასვლა და თავის დანებება აი ეს მანადგურებს,, ვიცი, განა არვიცი, რომ უბრალოდ არვიქნებით ერთად და დღევანდელი ეს ურთიერთობა გვჭირდება.. ჰო გჭირდება და მეც აი ასე ყველაფრის გარეშე თანახმა ვარ.. რამდენჯერ მიოცნებია შენი ინიციატივით ჩამხუტებოდი, უბრალოდ შუბლზე გეკოცნა და საათობით ჩუმად ვყოფილიყავით.. ყველაფერი სულის ტკივილამდე ჩადის და იმდენად შემზარავი ხდება თანდათან ალბთ მალე გავგიჟდები, და მერე?.. არაფერი ^^ ისევ ტკივილი.. ისევ სიცარიელე.. ისევ შენი მონატრების სურვილით გაჟღენთლი მონატრება.. ისევ შენი ტუჩების არაამქვეყნიურ გემოზე ოცნება და ისევ ყველაზე წმინდა და გულწრფელი ოცნება, ყველაზე დიდი და სულში ჩამწვდომი შენი ჩახუტებით გამოწვეული მეტასტაზების გავრცელების პროცესი იქნება ისევ და ისევ ძალა, რომელიც შემაძლებინებს ყოველი დილა ღიმილით დავიწყო..მჯერა ოდესმე ჩემთვისაც მოვა გაზაფხული და გაალღობს იმ უზარმაზარ ყინულს, რომლესაც „უგულო, უგრძნობი სიცარიელე“ ჰქვია და მაშინ ვიტყვი, რომ მეც მაქვს უფლება ვიყო ლაღი, თავისუფალი.. ჰო თავის უფალი და გიწოდო ჩემი სულის დაკარგული ნაწილი, რომელთანაც ვარ ის, ვინც რეალურად ბუდობს ჩემში..
საბოლოოდ კი ყველა მარადიული ქრება და დრო მხოლოდ მოგონებებს ინახავს ფილმის კადრივით..
ტკივილი..
სიცარიელე..
დაფლეთილი შინაგანი „მე“..
უსასროლოდ მონატრების შეგრძნება..
პირველად განცდილი ბედნიერება..
პირველად ჩადენილი ყველაზე დიდი სიგიჟე..
პირველად აღმოჩენილი ნამდვილი სული..
პირველი გულწრფელი ბედნიერება და
ბოლოს ისევ პირველი ფირი გულწრფელი ბედნიერების წუთებისა.. ყველაფერი პირველი შენთან მოდის ისევ და ისევ სიცარიელის და ტკივილის ბურთი მეჩხირება ყელში..
შენგან წამოსული გულცივობა მეტკინება ალბათ და მაინც.. ვირბენ.. ვიწანწალებ უსასრულოდ.. დავსახლდები იქ, სადაც ხალხის თვალები ნაკლებად წააწყდება ერთ უსულგულო მარტოობას და დავსახლდები იქ სადაც შევკარავ იმ კონას, რომელსაც სახლედად დავაქმევ „შენს მონატრებას“ და კვლავ მეტკინება...