დედამიწა ქუხდა.ირგვლივ ყველაფერი წყვდიდას მოეცვა.ქარი კიოდა,საშინელი კივლით.წვიმა ტიროდა საშინელი ტირილით.ჭექა-ქუხილი,ირგვლილვ ყველაფერს ანათებდა და ანგრევდა.თითქოს დედამიწა გაარღვია და სადღაც უსასრულობაში გადავიდა.იწვოდა ყველფერი რისი დაწვა შეიძლებოდა და ისიც იწვოდა რისიც არ შეიძლებოდა.
ახლა თეთრი კაბა უნდა ცმოდა და საკურთხეველთან,უნდა მდგარი იყო.მოუთმენლად უნდა დალოდებოდა მის ჯერს,როცა უნდა ეთქვა "თანახმა ვარ".სახეზე ბედნიერება უნდა ასახვოდა და არა ის ცრემლები რომლებიც გულს მიკლავდა მისი დანახვისას.მე ხომ არ მინდოდა ასე ადვილად წამერთმია მისი ბედნიერება.მე ჩემი საქმე შევასრულე,მას სიკვდილი უნდოდა და მოკვდა კიდეც.უბრალოდ მისი სხეული ავიყვანი და გავანათე იმდენად რამდენადაც ეს შესაძლებელი იყო.
ვეცადე შემეჩერებინა:თუმცა არა ! ამისთვის არაფერი გამიკეთებია.მის ქვეცნობიერში ვერ შევახწიე ბოლომდე.ვუთხარი რომ არ უნდა გადამხატრიყო,ვუთხარი რომ საჭირო იყო,აუცილებელი იყო მისი დაჩენა.იცით?ბევრი წამიყავნია.ბევრის სხეული ამიყვანია:ზოგი წყლიდან,ზოგი კლდის ნაპირიდან,ზოგიც სააბაზონოში მიპოვია ვენებ გადახსნილი.მაგრამ ეს?ეს სხვა იყო.იდგა უძრავად არაფერს ამბობდა და ალბათ არც კი ფიქრობდა.იდგა და არც კი ეშინოდა გადახტომისას მისი სხეული რომ შეიძლება ნაწილ- ნაწილ დაშლილიყო.არ შეშინდა დაცემისას მისი ტვინიდან სისიხლი რომ გაჟონავდა.არაფრის შეეშინდა.უბრალოდ მეც არ მისმენდა.მინდოდა გეფიცებით მისი შეჩერება.მაგრამ არ მისმენდა...ყურსასმენებით გადახტა.მის საყვარელ მუსიკასტან ერთად მოკვდა.მაგრამ არა გატყუებთ!არ ყოფილა მუსიკა.საყვარელი ქალის სუნთქვას და ხმას უსმენდა უკანასკნელად.
საყვარელი ქალის ხმას უსმენდა მეტქი ვამბობ და სიმწრისგან მეცინება.ახლა სწორედ ერთად უნდა იყვნენ, პირველ საქორწინო ცეკვას უნდა ცეკვავდნენ.ბედნიერებიტ თვალებუ უნდა უბრწყინავდეს თეთრ კაბაში გამოწყობილ ანგელოზს მაგრამ ამის ნაცვლად,თეტრი ცხელი მდუღარე ცრემლებით ტირის.და იწვის მისი საცოდაობით დედამიწა სამყარო,ყველა და ყველაფერი მის გარშემო.
არასდროს შემძულებია ასე ჩემი საქმე.მინოდა მეც მომკვდარიყავი და მეც ავეყვანე ვინმეს ცამდე.მაგარმ თავად სიკვდილი ხომ არასდროს კვდება.ალბათ ესაა ჩემი სასჯელი.არასდროს მოვკვდები და დღეს ამაზე ფიქრი მაგიჟებს.ნეტავ შემეძლოს იმ ბიჭისთვის ჩემი სიცოცხლის მიცემა.თუმცა მე ხომ ცოცხალიც კი არ ვარ.ცოცხალი რომ ვიყო სიკვდილი მეც შემეძლებოდა.მაგარამ არა! სიკვდილი არასდროს კვდება.
მისი თეთრი კაბა გახუნებულიყო და იქვე მისვენებულიყო სავარძელზე.თეთრი შავს შეცვალა ფატა შავ თავსაბურავ,ბედნიერება უბედურებას.ნელა უძრავად იდგა და უყურებდა გაყინულ სხეულს რომელიც ისე შეეცვალა სიკვდილს ვეღარ იცნობდით.მაგარმ თითზე კიდევ ეკეტა ნიშნობის ბეჭედი.სიკვდილმა მას ვერაფერი დააკლო.ნელა გამოაცალა გაყინნული თითიდან ბეჭედი და შეინახა.თავისიც მოიხსნა დახედა,სიმწრისგან გაიცინა და ისიც ბიჭის ბეწედთან ერთად დადო. უყუებდა როგორ ეფარებოდა მიწა საყვარელი ადამიანის კუბოს.განა ამაზე მეტი საშინელება არის რამე?ყველაზე საშინელი ხმა ახლაც ჩაესმის როგორ აჭედებდნენ ლურსმნებს კუბოზე.ახლაც კოშმარად ევლინება ეს ხმა ძილში და მოსვენებას უკარგავს.
-დამიბრუნედ დამიბრუნდე ყვრისი განწირული ხმით_ დამიბრუნეთ ან მე გამისვით მასთან რა იქნება. ასე რატო მომექცა? რატომ მიმატოვა?დავიჯერო არც კი ვუყვარდი?ასე უაზროდ წავიდა და ჩემზე არც კი იფიქრა?
მისი ცრემლები დაინახა და თვითონაც ამდენი ხნის მერე ატირდა თავად სიკვდილი ტიროდა.ზოგჯერ სიკვდილსაც ტკივა.ზოგჯერ თავად სიკვდილსაც უნდა სიკვდილი.