კარი გამიღეთ!
გამიღეთ კარი!
გამიღეთ ერთგულების კარი!
არ ვიტყუები!მართლა მტკივა!
მტკივა.მე მიმატოვეს,მარტოვარ მე მე უშენოდ ვარ ამ სამყაროზე.
არ შემიძლია სუნთქვა.მე შორს ვარ სიცოცხლისგან! გამიღეთ კარი!
გამიღეთ ჯოჯოხეთის კარი,დამწვით ცეცხლში,რომ ვიგრძნო ამაზე დიდი ტკივილი.
სული მეწვის გულის ფეთქვის გარეშე,მე ის მჭირდება,მჭირდება და მუდამ დამჭირდება.მის გარეშე არაფერია! ყველაფერი შავთეთრია! ის საქანელა, რომელზეც ოდესღაც ერთად ვქანაობდით პარკში ჩამოწოლილ სიჩუმეს უსიამოვნო ჭრაჭუნით არღვევს.ადრე ეს ხმაურიც სასიამოვნოდ მეჩვენებოდა!
ეხლა გავშეში!
სკამს მივეყინე,რომელზეც ადრე ერთად ვჭამდით ნაყინს.გავშეშდი და აღარ ვსუნთქავ. სუიციდი მინდა,მაგრამ არ გამომდის,გამბედეობა არ მყოფნის.მე ეს არშემიძლია!მე ამისთვის მზად არ ვარ!
სიყვარული აბობოქრებულ ზღვას გავდა!
მე არ ვიცოდი რა მოხდებოდა თუ შიგნით შევტოპავდი...
და აი მეც შორს გავცურავ ზღვაში და უფრო ღრმად შევედი მასში. ზღვას სიღრმე გავუგე და ჩვიფალი. მივეჩვიე მუდმივ კდომაში ყოფას და როცა დადგა დრო და წყალმა ზღვიდან გამომრიყა ნაპირზე მე მივხვდი,რომ წყლის გარეშე სიცოცხლე აღარ შემეძლო. მე თავი ვიგრძენი თევზად, რომელიც წყლის გარეშე კვდებოდა.მე ვკვდებოდი უსიყვარულოდ,უშენოდ. მე ვერ გავექცეოდი ტკივილს,რომელიც სულში მქონდა გამჯდარი.
კარი გამოვიხურე სიცოცხლის,მაგრამ წყვდიადში აღმოვჩნდი!მე დავიკარგე უსიყვარულოდ,უშენოდ.
უმიზნოდ ავირიე გზადა კვალი.
ახლა კი მე ვიქნები სამუდამო ხსოვნაში!
მე შენ არ დაგელოდები და არც გაიღება ჯოჯოხეთის კარი!რადგან ჯერ კიდევ სიყვარულით მფეთქავი გული სიბნელემ ბოლომდე ამივსოს.მე არ დაგელოდები შენ და არც ერთგულების კარი გაიღება,რადგან მე არაფერი მექნება სალაპარაკო.მე შენ არდაგელოდები და არც სამოთხის კარს არ გააღებენ,რადგან მე უშენოდ არც სამოთხეში შევალ სამარადისოდ.
მე უშენოდ არმჭირდება უსასრულობა!მე უშენოდ არც ეს ცისფერი ცა, არც ვარსკვლევები მჭირდება ღამის ცაზე არც ეს ქურდი მთვარე მზის სხივებს მზეს რომ ჰპარავს.
მე ხოლოდ სიკვდილი მინდა უსასრულო ტკივილიდან უსასრულო ტანჯვამდე.