უსამართლობაა, არ შეიძლება ყველაფერს ბრძოლა ჭირდებოდეს. ცალმხრივი არაფერი არ ვარგა და მითუმეტეს სიყვარული, გზებიც უინტერესოა ცალმხრივი, შენ მიდიხარ და შენსკენ არავინ მოდის. ალბათ ცოტახნით დავრჩები, კიდევ აქ....
სადახ სიგიჟემდე უყვართ ადამიანი. სადაც საკუთარ "მე"-ს კარგავენ, აქ სადაც უიმედოდ, მაგრამ მაინც გულუბრყვილოთ ელოდებიან ნუგეშს. მე მწამს ასე, სხვანაირად ცხოვრება არ შემიძლია.ბევრი ფიქრობს "დრო მოვა", არადა დრო მხოლოდ მიდის...
ადამიანებს სიმართლის გაგონება არ გვსურს, რადგან ჩვენი ილუზიების დამსხვრევის გვეშინია. "შენ ის წიგნი ხარ, მე რომ ვცადე გადამეშალა და წამეკითხა ყველა გვერდი,ყველა ფურცელი, მაგრამ გადაშლის არ დამრთე ნება.
მესმის,გული ყვავილივითაა, მას ძალით ვერ გაშლი, თავისით უნდა აყვავდეს. შეიძლება შენ მართალი ხარ, შენთვის ასე ჯობს...
მაგრამ ჩემზე არ ფიქრობ?!
ზედმეტად გამოხატული გრძნობების გამო ვისჯები.
ერთ ქალაქში ვართ. ერთი ცისა და მზის ქვეშ. და მაინც,როგორ სხვანაირად გვაწვიმს და გვათოვს.
არავინაა პასუხისმგებელი ჩემს ბედნიერებაზე,
და ერთხელ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდება ახალი სახელი,რომელიც შენს სახელს მტვრად გადააქცევს.
"არცერთი სიყვარული თავისით არ მომკვდარა... კლავდნენ,კლავენ და მოკლავენ". სიყვარული ერთადერთია რის გამოც ცხოვრება მშვენიერია. ჩვენ ვართ უსულო ხეები და გაყვითლებული ფოთლების მსგავსად, გვცვივა ფოთლები. ვეცდები,მარტოობას არ მივცე იმის საშუალება იმასთან მიმიყვანოს, ვისაც არ ვეკუთვნი.ყველაზე ხმაურიანი და ფერადი აზრები,სიჩუმეში იბადება."არ გაუმხილო არავის შენი გეგმები, აჩვენე მათ მხოლოდ შედეგი"....
სულ ესაა! რაც დაგრჩება ჩემგან და მათ "მოგონებები" ქვია
[Book of memories