ზოგჯერ როგორ მონატრები, შენ არ იცი და ვერ ხვდები, რამდენი ხანია გიცნობ, შენ გგონია დამავიწყდა ყველაფერი? შენ ალბათ კი... გულის სიღრმეში იმედს ვიტოვებ რომ ისევ გახსოვს, ისევ გენატრები, მაგრამ ამას ვერასდროს გავიგებ, ალბათ. როგორ მინდა ოდესმე შევხვდეთ წლების შემდეგ და ვილაპარაკოთ გულახდილად, მე შენ გეტყვი ყველაფერს, რასაც ახლა ვფიქრობ, შენც მეტყვი, მაგრამ მერე? ალბათ არაფერი, თავიდან ვერ დაიწყება ყველაფერი, ჩვენ ხომ წლების შემდეგაც ისევ ისეთები ვიქნებით, იგივე ხასიათი, იგივე სული, ის რაც ორივეს მოგვწონს ერთმანეთში... ალბათ მე სხვა ცხოვრება მექნება, შენ არ დაგივიწიყებ, მაგრამ აღარც მეყვარები, შენც სხვა გეყვარება, სხვასთან იქნები, მაგრამ ერთმანეთს ვაპატიებთ, რომ სხვა შეგვიყვარდა, აუცილებლად ვაპატიებთ, მაგრამ მაინც გვეწყინება, გვეგონება რომ ეს ცუდია... თუმცა მე შენი ნახვის თანავე ყველაფერი გამახსენდება და არ ვიფიქრებ რომ მე სხვა მიყვარს და არანაირი გრძნობა არ უნდა გაცოცხლდეს ჩემში, შენც ამას იფიქრებ, მაგრამ ერთმანეთს არ ვეტყვით, მოგვერიდება. იცი ახლა ვფიქრობ, კიდევ ერთხელ, რომ ჩვენ დავშორდით, რომ მე შენზე ძალიან გაბრაზებული ვარ, მაგრამ ამას ორი დღის შემდეგ გავიხსენებ, როცა ისევ ისე დამელაპარაკები, თითქოს არაფერი, იცი ეს მომწონს შენში, რომ ისე მირიგდები თითქოს არაფერი, მე კი ეს არ შემიძლია, ჰო როგორც ყოველთვის ჩემი თავმოყვარეობა სიყვარულზე ძლიერია და ეს მკლავს მე, მანადგურებს, რომ არ შემიძლია ამას გადავაბიჯო, დავივიწყო. მეტირება, რომ ვხვდები ყველაფრის სირთულეს, მაგრამ შენ ხომ ვერ მხედავ ახლა როგორ ვარ, შენ ვერ ხვდები ჩემს გრძნობებს, მინდა რომ გრძნობდე და იცოდე, ჩემთვის რამდენს ნიშნავ, იცი მე ამას ვერ გეუბნები, ვერ გახვედრებ, ესეც მტანჯავს და ერთადერთი წერით შემიძლია გადმოვცე რას ვგრძნობ...