იყო და არა იყო რა... იყო წამი, ოდესღაც სითბოთი რომ აღავსებდა. იჯდა საქანელაზე, ზაფხულის თბილი კალთის ქვეშ ამწვანებულ ხეებს შორის, შორეულ მთებს უყურებდა მხოლოდ. წამიერად წყდებოდა მისი ფეხი მზისგან გახუნებულ, გადამწვარ მიწას. თვალებს ხუჭავდა, ცხელ ჰაერს შეიგრძნობდა მთელი არსებით. უფრიალებდა კაბა, ყვავილებით მოჭედილი. სწრაფად ირხეოდა საქანელა. ერთი, ორი, სამი... უთვალავჯერ აპობდა ჰაერის ჯიუტ ტალღებს. სითბოთი გაჟღენთილს, დამძიმებულს მთლიანად აეთვისებინა დედამიწა, მოსდო თავისი გრილი სურნელი და გაცხელებულ გულს უგრილებდა თითქოს.
იყო და არა იყო რა... იყო გოგონა, რომელსაც არ სჭირდებოდა ფრთები. მჭიდროდ ჩაეჭიდა თლილი თითები მსხვილი თოკებისთვის. ერთი, ორი, სამი... უთვალავჯერ აპობდა ჰაერის ჯიუტ ტალღებს, იჭრებოდა ცაში თვალდახუჭული. თავს დასტრიალებდნენ ღრუბლები ნაფლეთებად, გზას მიიკვლევდნენ მის წაბლისფერ თმებში. მერცხლები თავზე ადგამდნენ გვირილების დიადემას, ყაყაჩოები უგებდნენ ფეხქვეშ წითელ ხალიჩას... არა, სულაც არ იყო ის დედოფალი. იყო ერთი უბრალო მეზღაპრე, ყვავილებიანი კაბით...
იყო და არა იყო რა... იყო მხოლოდ მეზღაპრე, ცის ფურცელზე ღრუბლებად რომ წერდა თავისი ბედნიერებას, სითბოს. გულის სიღრმიდან აფრქვევდა თითოეულ წეტილს, ასოს, ფრაზას... წერდა ჩვენი მეზღაპრე, თვალდახუჭული. წერდა მხოლოდ მაშინ, ფეხი რომ ასცდებოდა მზისგან გახუნებულ ბალახს, გახუნებულ გრძნობებს, ბოროტებისგან დადაგულ დედამიწას. ცდილობდა თავისი გრილი სურნელის ჭავლით ჩაექრო ცეცხლი. ის ცეცხლი, ყველას რომ სწვავდა... თავის ზღაპრებში ჩააქრო კიდეც. მაგრამ ყველას არ ესმის ცის ანბანი. ყველამ არ იცის გულიდან წამოსული ღრუბლების კითხვა, ყველა ვერ შეიგრძნობს...
იყო და არა იყო რა... იყო მხოლოდ მეზღაპრე, ყვავილებიანი კაბით. იყო მხოლოდ ზღაპარი, რომელიც არ მთავრდებოდა, თუ დამთავრდებოდა, ალბათ ბედნიერად.
იყო და არა იყო რა... იყო მხოლოდ ბედნიერი წამი, ისიც ზღაპარში, მხოლოდ ზღაპარში...
ნეტავ ცხადში თუ არსებობდა?