დავიღალე... ცხოვრებით... ცხოვრებით დავიღალე. იმის და მიუხედავად რომ მხოლოდ 14 წელია რაც ვხოვრობ. მძულს... მძულს ადამიანები. მათ შორის სხვა ადამიანები. მძულს ახლა ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანები. მგონი გიჟი ვარ. მე ხომ ისინი უნდა მიყვარდეს, ისინი ხომ ჩემი მეგობრები... არა! უფრო სწორად ყალბი მეგობრები არიან, მაგრამ ხომ მაინც მეგობრები. ვერ ვიტან მათ შურიან გამოხედვებს, სხვისი ბედნიერება რომ სძულთ და უბედურება რომ უხარიათ. ვერ ვიტან მათ მტრულ და ამავდროულად ფარულ მზერებს. მათ ეშმაკურ ჩანაფიქრებს, რომლის დამალვასაც ცდილობენ, მაგრამ ჩემთან არ გამოსდით. მათ ურთიერთობებს, რომლებიც სინამდვილეში ყალბია. ვერ ვიტან როცა სხვასთან მასზე საშინელებებს ამბობენ და დასცინიან, მეორე წამს კი ლამის ტრა*ს უკოცნიან. ვერ ვიტან როცა შეჯიბრებას ცდილობენ სხვა ადამიანთან. ვერ ვიტან! მძულს ადამინები!
დავიღალე... ცხოვრებით დავიღალე...
რამდენჯერ გამიღვიძია გრძნობით, თითქოსდა არ შემიძლია გაგრძელება, არ შემიძლია ადგომა და წინ სიარული. მინდა დავნებდე, ყველაფერს მოვეშვა, მაგრამ არც ეს შემიძლია. არ შემიძლია ჩემი მომავალი ასე ჩავაგდო. მომავალი რომელიც არ ვიცი როგორი იქნება, მაგრამ ვიცი როგორი მინდა იყოს. მეშინია... მომავლისაც კი მეშინია. წარმოვიდგენ რამდენი სირთულის გადალახვა მომიწევს და მაკანკალებს. მეშინია რომ ვერ გადავლახავ. ვერ გადავლახავ და დავეცემი.
მძულს ცხოვრება!
საერთოდ რა არის ის?! ვინმემ იცით? ჰეი!.. გესმით ჩემი? მიპასუხეთ რა... მაინტერესებს. რა არის ცხოვრება? ილუზია?.. ბედისწერა?.. თუ უბრალოდ მასხრად აგდება?!
ადამიანები! აი ყველაფრის მიზეზი. ვფიქრობ ხოლმე როგორი იქნებოდა სამყარო ადამიანების გარეშე. არ იარსებებდა ინტელექტი, არ იარსებებდა გამოგონებები, აზროვენება. მაგრამ არც ბოღმა, არც ბოროტება, არც დაცინვა და შეურაწყოფა იარსებებდა.
რა არის ცხოვრება?!
ვინმემ იცის ამის პასუხი?!