გარს შემოეხვია ნისლი. ვერაფერს ხედავდა, მხოლოდ შორეული ხმები აღწევდნენ მის ყურამდე. უცნობები განუწყვეტლივ ჩურჩულებდნენ, საუბრობდნენ, ყვიროდნენ... იყო დრო, როდესაც მის ბაგეებსაც წყდებოდა უამრავი ფრაზა- სულიდან წამოსული, მაგრამ ფასს კარავდა საერთო ყაყანში. სიტყვებს შთანთქავდა ბურუსი, იპარავდა ისე, თითქოს არც არასდროს თქმულა.
ბოლოს მიხვდა, რომ არავინ უსმენდა. უსარგებლო იყო თქმა, ყვირილი, მის ხმას მაინც ვერ გაიგონებდნენ. როგორც არ უნდა ეცადა ვერ გაუგებდნენ. გაჩუმება არჩია. ხანგრძლივი აღმოჩნდა დუმილი, თანდათან უფრო იზრდებოდა, უხილავ რკალს ქმნიდა გოგონას გარშემო. კლდესავით მტკიცე იყო საზღვარი... გაჩუმდა,მაგრამ მაინც იყო მის შიგნით ხმაური... ეხეთქებოდნენ უთქმელი სიტყვები დუმილის კედლებს, აბობოქრებული ქარიშხალივით იტაცებდნენ ჰაერში თითოეული ტკივილის მარცვალს. სულ უფრო მეტად ხმაურობდა სიჩუმე, შორიდან მოისმოდა მისი ექო თითქოს...
ნისლი თანდათან დაიფანტა. უსასრულო მდუმარების ხმაურში თანდათან ამჩნევდა მოშავო სილუეტებს, განუწყვეტლივ რომ ჩურჩულებდნენ, საუბრობდნენ, ყვიროდნენ, ჰაერში იქნევდნენ ხელებს, მუდმივად რაღაცას ამტკიცებდნენ... უკვე ხედავდა გოგონა, რამდენი სიყალბე იყო მათ ყაყანში. უთვალავი სიტყვა - ყელიდან წამოსული, უაზროდ იფანტებოდა ჰაერში, არაფერი ჰქონდა მას კავშირი გულწრფელობასთან, სულთან...
სიჩუმემ აუხილა თვალები გოგონას. მიხვდა, რომ ვერაფერს იტყოდა, ისინი მაინც ვერ გაუგებდნენ... მარტოდმარტო იჯდა გამოქვაბულის ცივ კედლებს შორის. უთქმელი სიტყვები დაქროდნენ მთებში, ხეების მწკრივებს შორის. უთქმელი სიტყვები ჭექდნენ, ელავდნენ ჩაბნელებულ ცაზე. და მაინც, როგორი ხმამაღალია ზოგჯერ სიჩუმე...