ბევრი რამ შეიცვალა.
ამას წინათ ნახსენები სიტყვები საამურად ტივტივებს გონებაში "არასოდეს დანებდე, ტკივილი დროებითია ტრიუმფი კი სამუდამო." ტკივილი? და რას შეიძლება ვუწოდოთ ტკივილი? ეს მგონი ის გრძნობაა როცა ორგანიზმში ყველაფერი იკუმშება, სუნთქვა გეკვრის, ვენებიდან სისხლი ჩანჩქერივით ჩქეფს და დაბერილი ძარღვებიდან თავისუფლებას ლამობს...
რატომ არ შეიძლება ბედნიერება გტკიოდეს? რატომ არ შეიძლება სიხარულისგან ტკივილი?
ნუთუ შეუძლებელია ბედნიერება უდრიდეს ტკივილს?! ეს ის უმარტივესი ფორმულაა რისი ამოხსნაც ყოვლად იმედ დაკარგულ რელსებზე გადაგდებულ უსულო სხეულსაც შეუძლია...
დაფიქრდი.. ნახე, მარტივია არა?
შენ ამბობ, რომ ყოვლად იმედგაცრუებული ხარ.
ამბობ, რომ ცხოვრებისგან გადაღლილი დაეხეტები უგზოუკვლოდ, მარტის თბილი ნიავის თანხლებით.
ამბობ, რომ სული გეკუმშება, რომ სადაცაა კანი გასკდეს, რომ სადაცაა უკიდურეს წერტილამდე მისულმა ჰაერით გაივსო ფილტვები...
ადამიანო! ფართოდ გაახილე თვალები. გამოფხიზლდი.
მზის სხივებში გაები, თითქოს ლაბირინთში ხარ და ხსნა ამ უზარმაზარი აბლაბუდისგან არსაიდან გევლინება..
გქონდეს იმედი.
საკუთარი თავის ირწმუნე, ნუ დათმობ ცხოვრებას ბრძოლის გარეშე, გაიბრძოლე... ნუ დამარხავ სინათლეს სიბნელის ძიებაში.
ხელჩასაჭიდი იპოვე. გამოიყენე ეს დაწყევლილი დედამიწა!
იხმარე.
ისიამოვნე.
მერე კი მოისროლე.
ჩალექე ქვეცნობიერში...
უბრალოდ გამოიყენე.