ვზივარ ტელევიზორის წინ პლედში გახვეული და კიდევ ერთი ფილმის ბედნიერ დასასრულზე მეღიმება. ამჯერადაც გაიმარჯვა მთავარი გმირების "ზღაპრულმა" სიყვარულმა. ბოროტება დამარცხდა და ალბათ კიდევ რამდენიმე წუთი და ქორწილის მომსწრეც გავხდებოდი. მეღიმება - უკვე ირონიულად.
ყველაფერი ასეთი მარტივი რომ იყოს... ვიცხოვრებდით დიდხანს და ბედნიერად... თუმცა, აქ, ზედმეტად რეალურ სამყაროში ჩვენ ვქმნით საკუთარ ბედნიერებას და ეს როდია ისეთი მარტივი, როგორადაც მელოდრამები გვაჩვენებენ. განა ყოველთვის ჩნდებიან ჩვენს ცხოვრებაში ყოვლისშემძლე "რაინდები" კეთილი გულით და ჯადოსნური ღიმილით. განა ყოველთვის გვიმართლებენ მოლოდინებს გარშემომყოფები. განა ყოველთვის სწირავენ ჩვენთვის თავს მეგობრები. განა არსებობენ ზღაპრული გმირები. აქ იშვიათად პასუხობენ ჩვენს ღიმილს ღიმილით, იშვიათად გვიღებენ, ისეთად როგორიც ვართ და იშვიათად გვიმართლებენ იმედებს. ყველაფერი გაცილებით რთულადაა.
ჩვენთან არც კეთილი ფერია მოფრინდება ჯადოსნური ჯოხით და არც ლამპრიდან ამოვა სასწაულმოქმედი ჯინი.
მაგრამ, ფილმებში მაინც, ხომ უნდა იყოს ყველაფერი კარგად. ფილმებს მაინც უნდა ჰქონდეთ ბედიერი დასასრული.
რეალობაში კი, ყოველივე ჩვენზეა დამოკიდებული. ჩვენ უნდა ვიბრძოლოთ ბედნირებისთვის ბოლო წუთამდე.
მთავარია, ვეცადოთ.
ვეცადოთ ვიცხოვროთ დიდხანს და ბედნიერად.