აი ისევ მოვიდა ფიქრები დარდები ისევ მოადგა აზრები გონებას და ვიწყებ ამ უაზროს სტრიქონებზე ჩემი დარდის დატევას ვწერ ვწერ გამუდმებით მაგრამ რა არც ისე ბევრია ვინც გაიგებს ჩემს დარდს ჩემ ტკვილის ყველას ვგონივარ სუსტი უსუსური ადამიანი რომელიც პირველივე გამოცდას ვერ უძლებს რომელიც შანს ვერ იყენებს და უაზრობას უთმობს დროს ისიც ვიცი რო ყველაფერი შორიდან ყოველთვის მარტივად ეჩვენებათ ადამიანებს და უმეტესობა ცხოვრებისგან დაბოღმილი ლანძღავს სხვას შეცდომისთვის და ნატრულობს მის ადგილზე ყოფნას არადა მის ადგილზე შესაძლოა თვითონაც იგივე ჩაედინა...ბევრი ამაზე ფიქრით თავს არ იწუხებს ბევრს არც ადარდებს ხვალინდელი დღე არც ის ადარდებს მის ახლობელ ადამიანს რამდენად ტკივს ისინი პოზიტივით ცხოვრობენ ისინი ბნელ სამყაროში ნათელს ხედავენ და ეს სიბრმავე აკარგვიმებს მათ რეალობის შეგძნებას და გადაეშვებიან უკიდეკანო ოცნებებში რომელიც არ უსრულდებათ და საბოლდ ცხოვრებას აბრალებენ შემდეგ აფასებენ დარდს წვიმას ტკივილით და ტანჯვით გაცილებულ ღამეს მერე აფასებენ ამ ტექსტს ოდესღაც რომ აკრიტიკებდნენ მე არ ვცდილობ თქვენთან ქულების ჩაწერას მე ვცდილობ ვიცოცხლო შენთვის ძვირფასო მე ვცდილობ სიკვდილის სურვილმა არ გადამძლიოს შენთან ყოფნის სურვილი მე სინანულს ვებრძვი და ომისგან დარღილი ვითხოვ შენგან შენდობას მოფერებას და სითბოს...გაივილიან წლები და ნახევრად მკვდარი ვიდგები შენ წინაშე განაჩენის მოლოდინში.
