ისევ ჩეულებრივი დილა გათენდა... ჩვეულებრივი, განსაკუთრებული არაფრით. არც ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, არც სიბრალულს.
ნაცნობზე ვფიქრობ. ნაცნობზე, რომელიც შორიახლოს ზის და სულაც არ ცდილობს თვალი თვალში გამიყაროს. რა რთულია, როდესაც შენ შენი ფიქრებით გარშემორტყმული მის გარდა ვერავის ამჩნევ. არ გიყურებს... არ აინტერესებ. ან იქნებ აინტერესებ და უბრალოდ თავს გარიდებს. ჩემთვის ამოუცნობია და ეს იდუმალება შიგნიდან მანადგურებს, მღრღნის. ყოველ დღე ერთი და იგივე აზრებით შეპყრობილი, ერთსა და იმავე სიტუაციაში მყოფი გამოსავალს ვერ ვპოულობ. ჩემს თავს არ ვუტყდები, თუმცა ვხვდები, რომ ის ხდება, რაც არ უნდა მომხდრიყო. წლების წინ დაბადებული იმ გრძნობების აღდგენას ვცდილობ, რომელიც წარსულში თავად გავაქრე, გავანადგურე. რა ახლოს ვართ ერთმანეთთან, თუმცა საოცარდ შორს, სხვადასხვა სამყაროში. მას ალბათ ისევ სხვა უყვარს, ვფიქრობ და ამ აზრს თავიდან ვერ ვიგდებ. ვიქნებოდით ერთად, მაგრამ ჩემი ჩახუტების დროს, ჩემი სიახლოვის დროს მისთვის ისევ "სხვა" ვიქნებოდი და არა მე. რა რთულია! რთულია, როდესაც მეგობრობის ხაზი მთლიანად წაშლილია და ფლირტის გარდა სხვა არაფერი არსებობს. არჩევანი ორია: ან ვიქნებით ერთად ცალმხრივი ან ორმხრივი სიყვარულით სავსენი, ან ვეღარ შევხვდებით ერთმანეთს. წარმოვიდგენ, როგორ ამბობს უარს ჩემზე და თვალები ცრემლებით მევსება. ცრემლები ლოყებზე მედინება და უმისამართოდ ქრებიან. ისინი უმისამართოდ მიედინებიან და სადღაც შრებიან. მე მისამართი ვიცი, თუმცა ვერ ვბედავ მისვლას და ყველაფრის თქმას. რამდენი ხანი მომიწევს ამ ყველაფრის დამალვა? ალბათ სამუდამოდ. ალბათ გამყვება ეს გრძნობა მაშინ, როცა ის ჩემგან კილომეტრებით შორს იქნება. რა ახლოს არის ჩემთან, მაგრამ როგორ შორს. ამინდი უცლელია, ჩემი ხასათი ბუნებას დაეტყო და მასთან ერთად ვტირი მეც. ვტირი და ვიცი, რომ ჩემი ტკივილი, რომლის აღიარებაც თვეების განმალობაში არ მინოდა სიყვარული ჰქვია.
ვიცი, რომ ადამიანი, რომელსაც ეს სახელი ვუწოდე არ შემიყვრებს ალბათ არასდროს.
ვიცი, რომ შემიყვარდა ის, ვინც არ უნდა შემყვარებოდა და ვერ ვუმხელ ვერავის.
ეს სიყვარული, კი იმით იქნება საინტერესო, რომ აკრძალულია და ეს სიყვარული ჩემია.