ხანდახან ეჭვი მეპარება ჩემს არსებობაში. თავს ვაჯერებ, რომ ხანგრძლივი სიზმრის მონაწილე ვარ, დაუსრულებლად დავბორიალებ ვიღაცის წარმოსახვაში. უკვე აღარ ვიცი რა არის რეალური. თუ ეს ყველაფერი სიზმარია, მინდა მალევე გამომაფხიზლონ. დაე ყველაფერს აეხადოს ფარდა...

ბოლო დროს უცნაური ჩვევა ამეკვიატა. თვალს ვახელ და მინდება დანახული გამოსახულება მილიარდ ნაწილაკად დავშალო, მერე ისევ ავკინძო. თითქოს მინდა გავიგო როგორაა აწყობილი არსებობის მექანიზმი. დავითვალო მისი თითოეული წვრილმანი, თუ საჭირო იქნება მოვუშვა ჭანჭიკები და გავფანტო ნაწილაკები, ბაბუაწვერასავით. ასე პატარა ბავშვები იქცევიან ხოლმე. სათამაშოს შლიან, რათა გაიგონ რა დევს მის შიგნით. ხელმოცარულებს ხელში მხოლოდ პლასტმასი ან რკინის უბრალო ნაჭრები რჩებათ ხოლმე.

ალბათ ცხოვრების ბოლომდე ბავშვად დავრჩები. არამგონია ოდესმე შევეშვა უსარგებლო ცნობისმოყვარეობას, რომელიც იმედს გამიცრუებს, ვერასდროს გამცემს კითხვებზე პასუხს. ვივლი იმ იმედით, რომ ადრე თუ გვიან ფანჯრიდან გავიხედავ, დავინახავ ხეებს, მთებს, ქუჩაში მორბენალ ბავშვებს, მოსეირნე მოხუცებს, ახალგაზრდებს და არ დავეჭვდები მის არსებობაში. გავიგონებ ჩიტების ჭიკჭიკს, ბავშვების კისკისს და ვიტყვი, რომ უბრალოდ არ დამინახავს ან გამიგონია, ემოციები ტყუილად არ მოდის. რადგან მე მესმის, ვხედავ, ესეიგი შევიცნობ. ესეიგი მე ვარსებობ...