მანქანით მოგზაურობა ყოველთვის მხიბლავდა თუმცა ორი წესი მქონდა მათგანი პირველი და აუცილებელი მუსიკები იყო რომელიც მაღალ ხმაზზე უნდა ყოფილიყო ჩართული და მეორე ასევე აუცილბელი ფანჯარა უნდა ყოფილიყო ჩამოწეული ეს ბედნიერს მხიდადა მაგრამ არა ახლა...
* * *
- ბენზეში ბავშვი გაიტანეს იგი მხოლოდ ცხრა წლის იყო- აცხადებენ ტელევიზორში და გული მიწუხს იქნებ ის ჩვენი არსენიკოა? ის ხომ ბენზეში ცხოვრობს და თანაც... თანაც ცხრისაა... კაკუნის ხმა მესმის, კარი გავაღე და შეძრწუნებული დავრჩი, კაცი არაამქვეყნიური სახით მიყურებდა სევდისაგან გაშავებულიყო თვალები ჩასიებოდა და ბოხხი, მკაცრი და ამავდროულად სევდიანი ხმით მომმართავს
-უკაცრავად ბადრი აქ ცხოვრობს?
- დიახ რა გნებავთ? არ არის სახლში
- თქვენ ვინ ბრძანდებით მისი?
- შვილი გახლავართ
- ჯიმშერიმ გამომგზავნა ადრე თქვენი მდგმური იყო არა?
- დიახ დიახ ხომმშვიდობაა?
- მისი ბავშვი... - კაცს ცრემლი ჩამოუგორდა თვალიდან ერთადერთი თუმცა არა ყალბი არამედ ეს ცრემლი იყო ყველაზე ნამდვილი იმათთაგან რაც კი ოდესმე მინახავს.
***
... მაგრამ ახლა არა, რადგან მეცვა შავი მეხურა შავი და გულიც კი გამშავებოდა იგი აღარ იყო სიყვარულით სავსე და მომღიმარი იგი იყო შავი როგორც ყორაანი ცივი როგორც ყინული და ბრძენი როგორც თვით ბუ განუკითხავისა. მანქნით სიარული ჩემთვის არა სიამოვნებას არამედ აუღწერელ ზიზღს იწვევდა ვუყურებდი ხალხს და ჩემი გული უფრო და უფრო ემსგავსებოდა ყინულს ხოლო გონება იყო საწამებლად განწირული სხვებისა... ვხედავდი ამ მომღიმარ ხალხს ვუსმენდი მუდიკას და მხოლოდ ერთი ფიქრი მაწუხებდა ერთი წინადადება, ერთი წერტილი და... ერთადერთი კითხვისნიშანი... როგორ შეუძლიათ ამ ადამიანებს ასე მხიარულად ყოფნა, მაშინ როცა ბავში დაიღუპა? ის მხოლოდ ცხრა წლის ოყო. გავიგე ადვოკატს უთქვამს მოსამართლესთვის მე ბავშვის მკვლელს ვერანაირად გავამართლებო და ის იყო ეხლა ერთადერთი ვინც ახარებდა ჩემს შავ გულს და ბავშვის მშობლები რომლებიც ათბობდა ჩემს დატანჯულ სულს... ძმაც კი რომელიც ეხლა ჩემს გვერდით ზის მანანაში და მხიარულად მღერის MiyaGi-ს I Got Love-ს ზუზღს იწვევდა და მე მხოლოდ მე ვიყავი ადამიანი ვინც ახლა ყველაფერს გრძნობდა და თან არაფერს, ის ვისაც ყველა გრძნობა შემოსწოლოდა ზურგზე და მონასავით თან დაატარებდათ მათ მე ვიყავი ის ერთადერთი ვისაც ესმოდა ცხოვრების ენა ზაფხულის ერთ დილას და ზამთრის ცივ ღამეს ვიყავი ის ვისაც ყველა და ყველაფერი სძულდა მათი კარგი ხასიათის გამო...
მე ვიყავი არა ადამიანი არამედ სული...
სული ტანჯვისა და ტკივილისა
სული რომელსაც შურდა
სული რომელიც იყო შავი და არა თეთრი
როგორც ლუციფერი მის რვა ძმაასთან
და როგორც ლუციფერი...
შიგნით ყვავილი და გარეთ ცეცხლი...