მონატრერება ეს ისეთი საშინელი გრძნობაა, რომ სიტყვებით ვერ გადმოცემ, ისეთი საშინელი ტკივილია, რასაც ვერაფერი და ვერავინ შველის, იმ ადამიანის გარდა ვინც გენატრება, თან იმდენათ რომ ტირი, რადგან ვეღარ უმკლავდები ამ საშინელებას, არ შეგიძლია მის გარეშე და ყველაფერი აზრს კარგავს. გრძნობ რომ მის გარეშე სრულყოფილი არხარ და ვერც იქნები! რადგან ის შენი სულის ნაწილია. საკმარისია ცოტახნით მასზე ფიქრი, მასთან ჩახუტება, მოფერება, კოცნა. ყველაფერი სასიამოვნო განცდას იწვევს შენში და არგინდა მის გარეშე! ფიქრებიდან გამოდიხარ, უბრუნდები რეალურ სამყაროს, სადაც ქაოსია, გაურკვევლობა და ვისაც შეუძლია ყველაფრის მოგვარება სწორედ ის ადიანი არარის შენს გვერდით. მართალია ადამიანი ბოლოს ყველაფერს ეჩვევა! ხვდება რომ მის გარეშეც უნდა განაგრძოს ცხოვრება, რადგან დრო ჩვენ არ გველოდება და თუ დროს ჩამოვრჩით ვეღარ დავეწევით, რადგან ეს შეუძლებელი, მაგრამ დრო სულ არ გახსოვს ყოველი დღე მასზე ფიქრით იწყება და მთავრდება, ხვდები რომ მის გარეშე ვერ ძლებ! აცნობიერებ რომ მის გვერდით ვერასდროს იქნები, ცდილობ სააკუთარი თავი დაარწმუნო რომ არ გჭირდება, მაგრამ მაინც გახსენდება ვერ იგებ ეს რაარის (მართლა რა ჯანდაბაა ეს გრძნობა? ) რატომ გახსენდება და ბოლოს გიჟდები და უამრავ სისულელეს აკეთებ.....