დამალობანას თამაში მიყვარს, რეალურ ცხოვრებაში. ვიმალები, ჩრდილში ვდგები იმ იმედით, რომ მიპოვიან. მპოვნელი კი არ ჩანს. არ მიკვირს- ყველა იმისკენ მიილტვის, რაც ბრწყინავს... როგორც იქნა ვაცნობიერებ, რომ მე თვითონ ვყოფილვარ ჩემი თავის მტერი. ჩავიკეტე გალიაში, სადღაც ჯანდაბაში მოვისროლე ერთადერთი გასაღები, რომელიც კარს გააღებს, სამუდამოდ გამათავისუფლებს ეჭვებისგან. ვფიქრობ და ვერ ვხვდები რატომ ვიმალები. ალბათ არ მიყვარს ჩემი თავი, იქნებ არც არასდროს მყვარებია... სისულელეა საკუთარ თავს აყენებდე დარტყმებს და კვლავ იმავეს აგრძელებდე. თავშესაფარში შეყუჯული ვწერ ათას შავ ისტორიას. არ მომწონს, მაგრამ მაინც ვწერ, იმის ნაცვლად რომ მეც გავფერადდე. შორიდან ვუმზერ სხვებს და ვხედავ განსხვავებას მათსა და ჩემ შორის. ვხედავ როგორი თავისუფლები არიან ისინი. ამ დროს მინდება მეც გამოვიდე გალიიდან, ვთქვა, რომ მეც შემიძლია ფრენა, თუმცა როგორც ფრთამოტეხილი ჩიტი მაინც ვშინდები. ისევ გალიაში ვბრუნდები...

ცხოვრებაში ყველას სხვადასხვა როლი აქვს. ზოგი მზეა, ზოგი ვარსკვლავი... მე მთვარე ვარ. ქვის ცივი სხეული, რომელიც მხოლოდ სიბნელეში ჩანს. როგორ მინდა ოდესმე გამოანათოს, იქნებ გამოჩნდეს სინათლე, რომელიც გამათბობს და გამანათებს...

კარგად ვიცი, ყველა ადამიანი თავადაა საკუთარი თავის მტერი და თავადაც უნდა ეძიოს ხსნა. ერთადერთი გასაღები სადღაც მოვისროლე, ვერ ვპოულობ. კვლავ ვაგრძელებ დამალობანას თამაშს...