ბოლოს ისეთი აუტანელი გახდა ერთმანეთის გარეშე ყოფნა,რომ ასეთი რამ მოვიფიქრეთ.ძილისწინ ყოველთვის ვწერდით ჩახუტებაზე და კოცნაზე,ისე როგორც ამას რეალურად ვიზამდით.მერე რა რომ სხვადასხვა სახლებში,სხვადასხვა ოთახში და საწოლზე გვეძინა და მერე რა რომ კილომეტრები გვაშორებდა ერთმანეთს,მაინც ერთმანეთის გვერდით ვიყავით.ზუსტად ვიცოდი,შუაღამისას რომ გამღვიძებოდა,მის გარდა მაინც ვერაფერს დავინახავდი.თვალებ გახელილს და მშვიდს,როგორ მიყურებდა მძინარეს და ეშინოდა ჩემი გამოღვიძების.რამდენჯერ ძილშიც გამიღიმია,ან რამე მითქვამს შუაღამისას ამოსული მზის შესახებ.მე კედლის მხარეს მეძინა,მისთვის ჩემი მხრები იყო ყველაზე საიმედო,მყარი კედელი.
რამხელა დრო გავიდა და მე,ჯერ ისევ ამაზე ვფიქრობ,თურმე იმის დავიწყება უფრო ძნელია რაზეც ფიქრობდი,რომ ახდებოდა და არ აგიხდა,ვიდრე იმის რაც იყო და აღარასდროს განმეორდება.თუ სიკვდილის წინ მთელი ცხოვრება გაივლის ხოლმე თვალწინ,დაშორებისას ის ცხოვრება გაივლის რომელიც მასთან ერთად უნდა გქონოდა,ვინც ყველაფერზე მეტად გიყვარდა