საინტერესოა ეხლა სად ხარ? ჩემგან ძალიან შორს თუ ძალიან ახლოს? ეხლა ღამის 3საათია იქნებ შენ გძნავს .. ან იქნებ ერთდროულად ვიძნებთ ერთდორულად ვიღვიძებთ, იქნებ ერთანეთთან იმდენად ახლოს ვართ რომ წარმოდგენაც რთულია.. როცა ვფიქრობ რომ შენ სადღაც ხარ და ხარ ჩემთვის შექმნილი თუმცა არ გიცნობ ისეთი განცდა მუფლება ჩემო მეორე ნახევარო რომ ახლოს კი არაა ჩემში ცხოვრობ.. ვგრძნობ რომ ჯერ არ გამოჩენილი მიყვარხარ.. სიგიჟეა არა? სულაც არაა მე ის მიყვარს რომ ვიღაც სადღაც შექმნილია ჩემთვის.. ალბათ ჩემსავით ბევრჯერ ხუმრობით გითქვამს და გიფიქრია ნეტავ სად ხარ 'ჩემო მეორე ნახევარო' თავს ვადანაშაულებ არაა უფრო ცხოვრებას ან ბედს რასაც გინდა იმას დავაბრალოთ.. იმდენჯერ გაგჭირვებია ალბათ.. თავი მარტო გიგრძვნია და მე ამ დროს არც კი ვიცი სად ხარ ან რა გიჭირს? იქნებ ადამიანები იმდენად ბრმები ვართ რომ ჩევნ გევრდში მყოფს ვერ ვამჩნევთ ხოლმე.. ნუთუ ოდესმე დაგინახე? და ვერ შეგნიშნე? ნუთუ ოდესმე ჩემს გევრდით იყავი და გულმა ვერ გიცნო? არ არსებობს ეგ შემთხვევა ყველას მოატყუებ მაგრამ სადაც არ უნდა იყო ჩემო მეორე ნახევარი თუნდაც ჩვენს ფანჯრებში სხვადასხვა ქალაქები იყოს.. თუნდაც შენ რომ იძნებ მე ვიღვიძებდე.. თუნდაც შენი დილა ჩაით იწყებოდეს.. ჩემი კი ყავით.. თუნდაც არ გჯეროდეს ის რომ მე შენთვის დავიბადე შენ ჩემთვის.. იქნებ ჩემო მეორე ნახევარო ეხლა სხვისი მეორე ნახევარი გქვია თუმცა შინაგანად რაღაცის ნაკლებობას განიცდი.. იმ რაღაცას ჩემი სახელი ქვია.. რადგან როცა იბადება ერთი ადამიანი მისთვის მეორე ადამიანი ჩნდება რომლებიც უხილავი ძაფით არიან კავშირში.. სულ რომ აიხლართოს ძაფი სულ რომ გზებიც გაიყაროს ამ კავშირს სწორედ ის დანაკლისი ერქმევა რაც მთელი ცხოვრება გაწუხებს ადამიანი თუნდაც სხვასთან გითენდებოდეს... ჩემო მეორე ნახევარო თუ ჩვენ დროის სივრცეში ავირიეთ იცოდე ჩვენი სიყვარული სხვასთან'უბრალოდ ნაქირავები ბინა' თავშესაფარი იქნება რასაც შინაგანი დანაკლისი სულ გაგავახსენებს.