2ოქტომბერია, კაკო ძველებურად ფრთხილი ნაბიჯებით მიუყვება სანაპიროს.
ცალი ხელით ყავარჯენს ეყრდნობა, მეორეთი ყვავილების თაიგული მიაქვს.
შემოდგომის გრილი ქარი კი ნაბიჯების აჩქარებას აიძულებს.
როგორც იქნა მიაღწია დანიშნულ ადგილს, გაჩერდა და მზის ამოსვლის მოლოდინში მზერა ბობოქარ ტალღებზე შეაჩერა.

მიუხედავად იმისა,რომ კაკომ უკვე კარგახანია 70 წელს გადააბიჯა საყვარელ ჩვევას მაინც არ ღალატობს. უკვე 24 წელია, შემოდგომის ყოველ 2 ოქტომბერს დილის 6 საათზე პლიაჟზე მოდის. თანაც ისე, რომ არც ყვავილები ავიწყდება და არც საგანგებოდ შერჩეულ ადგილს ღალატობს...


ცას ნარინჯისფერი ეპარება და ჰორიზონტზე მზეც ნელ-ნელა ჩნდება.
კაკოს ნაოჭებით დასერილ სახეზე სევდიანი ღიმილი დასთამაშებს; ღრმა ჭაობისფერ თვალებს ხუჭავს და საყვარელი ზღვის არომატს ხარბად ისუნთქავს.
თვალებს ახელს და დაკოჟრილი, მოცახცახე ხელებით, პიჯაკის ჯიბიდან ძველ, გახუნებულ ფოტოს იღებს - ეს ერთადერთია რაც მისგან სახსოვრად დარჩა.

" დაბადებისდღეს გილოცავ ნელიკო! "

ჩაიბუტბუტა მოხუცმა, ისე რომ ფოტოსთვის წამითაც არ მოუწყვიტავს მზერა.
ცრემლები, კი მის ტკივილისფერ თვალებს უკითხავად მოსწყდნენ.
ბერიკაცი ნაზად ეამბორა გარდაცვლილი მეუღლის სურათს და ისევ ჯიბეში ჩაიდო.
წამოდგა, ცრემლი შეიმშრალა, ნაპირთან დინჯი ნაბიჯით მივიდა და ყვავილების თაიგული მთელი ძალით ტალღებისკენ მოისროლა.

საბრალოს არ შეეძლი ცოლის საფლავთან მუხლმოყრილს ცრემლის შეშრობამდე ეტირა, ვერც ყვავილებს მიართმევდა, ერთნაირად სტკიოდა მოხუცს, აფხაზეთიცა და ობლად დარჩენილი საფლავიც.

აი უკვე 24 წელია მას, შემდეგ რაც შემოდგომის ყოველ 2 ოქტომბერს ყვავილებით ხელში ქობულეთის სანაპიროს სტუმრობს კაკო,
კაკო, რომელიც პიჯაკით ცოლის ფოტოსა და გულით აუხდენელ ნატვრას დაატარებს.