რა არის ქართვლის სენი?
აი,ციცაბო კლდეს რომ შეეჭიდები შიშველი ხელებით სუსხიან ზამთარში და დალაშქვრას რომ მოისურვებ, აღმართს რომ მიუყვები ჭიუხვებში, სურვილი, რომ წინ გიბიძგებს, გახელებს, მწვერვალის ხელშეხების ზმანება რომ ძალას გმატებს, უკან დახევის სირცხვილს რომ გიასკეცებს, ესაა ამბიცია; მაგრამ ამ დროს ბუნება, ზარმაცი ბუნება გებრძვის ვით ძვალ-რბილში გამჯდარი სუსხი და ყინვა, ხელ-ფეხს გიბოჭავს, ნაბიჯებს გინელებს, სვლას გიჩერებს და სხვა გზას არ გიტოვებს თუ არა გაჩერება. სირცხვილი უკან დახევის უნარსაც გართმევს და წინსვლის ყიჟინასაც გიხშობს. ადგილზე გაქვავებულს ისღა დაგრჩენია, სხვა გზა ნახო, მარტივი გზა, რომ ზარმაცი ბუნების და ამბიციების კომპრომისი გამოგივიდეს, არც თავსლაფდასხმული დარჩე და არც დიდად თავი შეიჭრვო, რომ მიზანს მიაღწიო. ეს კი რა გზაა? სხვების თავზე, პატიოსანთა თავზე გამავალი გზაა, რომელიც მიზანთან უცილობლად მიგიყვანს, მაგრამ მწვერვალზე ასულს უკან გამოხედვის სიამაყე ვეღარ გექნება, რადგან ის გზაა სწორი და მართალი, რომელიც შენს წუხილზე და სიმძიმეზე არის დაშენებული მყარად და ურღვევად, თორემ სხვისი დაჩაგვრით გაკაფული ხომ ოდესღაც შენც გადაგხლართავს ვით უსიერ ტყეში შესულ დიდ ცხოველს.
სამწუხაროა, მაგრამ უწინდელისგან განსხვავებით ახლა ქართველის ძირითად მტერს სიზარმაცე და სიზანტე წარმოადგენს. ესაა, რასაც უპირველესად უნდა ვებრძოლოთ და დავამარცხოთ, ესაა, რასაც ჩვენმა თაობამ განათლება და სულიერი ძლიერება უნდა დავუპირისპიროთ, სიბეჯითით შევიმოსოთ და ზამთრის სუსხივით დავრთგუნოთ...