2001 წლის 27 დეკემბერი"
ჰო სწორედ ამ წელს,რიცხვსა და თვეს დავიბადე,როგორც სხვა დანარჩენი ჩვეულებრივი მეტად უბრალო ოჯახი მქონდა, არაფრით განებივრებული, უბრალო გლეხი , უბრალო ადამიანი გრძნობებით ,გულით და სულით...
2017 წლის 10 ოქტომბერს გადავწყვიტე უბრალოდ ხალხისთვის მიმემართა ის 16 წელი რაც გავიარე არასოცირდება ტკბილ მოგონებებთან , როგოეც ყველა სხვას მეც მქონდა პრობლემები მომიწია ბევრი რამის გავლა და აქამდე მოვედი საკუთარ თავტან ბრძოლით , ყოველთვის ვიყავი მკაცრი მზერითა და ხასიათით გამორჩეული მოზარდი სკოლასა თუ სახლში, ყველას რაღაც უემოციო და ბოროტი ვეგონე მაგრამ ვინიცის რახდება მაშინ , როცა მზე ჩადის და მთვარე იწყებს ამოსვლას , როცა რჩები საკუთარ თავთან მარტო მეშინია ყოველი დღის დასასრულის რადგან ყოველთვის განვიცდით მე და ჩემი ცრემლებით გაჟღენტილი ბალიში რაღაცას , იცით? გული მტკივა , მაგრამ რისგან მეც არვიცი ჩიხში მოვექეცი წინ უფსკრული უკან განვლილი ცხოვრება , მაგრამ არმინდა უკან წარსულსი დავბრუნდე ...
რამაწუხებს? ადამიანები გაბოროტებული გულით წაქცეულს ზედ რომ უვლიან და მხრებში გამართულის დაცემას გეგმავენ მეშინია იმ ადამიანების , რომლებიც მიღიმიან ამიტომ ვცდილობ რეალობას მოვწყდე და ფიქრებთან ერთად სადმე შორს გავფრინდე სადმე იქ სადა ადამიანებს უყვართ , ესმით, გრძნობენ და არვიფიქრებ რომ უბრალოდ ურეაგირო სხეულებს ვესაუბრები , მაგრამ ზოგჯერ ფიქრებსი ვიკარგები გასასვლელს ვერსაიდან ვპოულობ და ისევ რეალობას ვუბრუნდები იმ ადგილს სადაც ვფიქრობ ,რომ არარის ჩემი ადგილი , ზოგჯერ ცხოვრებაც კი ისეთისასტიკია , მწვერვალებს იპყრობ ბედნიერებით შემდეგ კი ისე უეცრად ეშვები და ენარცხბი მიწაზე , რომ დაჯერებაც კი გიჭირს , უბრალოდ ვერვხვდები რით ვარ სხვებზე ნაკლები ან მეტი მაინტერესებს მხოლოდ მე ვფიქრობ იმას რომ უბრალოებასია მთელი ბედნიერება? იმას რომ სიმართლის თქმა სირცხვილი კიარა ბედნიერებაა?? რატომ დასცინი წაქცეულ ადამიანს, როცა შემდწგ დღეს შეიზლება იგივე განიცადო ანუ ეს ნისნავს იმას , რომ არუნდა ელოდო დახმარებას არავისგან? იცით რამიყვარს?? ის მოხუცები მიყვარს საკუთარი დამსკდარი და გაშავებული თითებით რომ სანთელს აიტაცებენ ხელში და უფალს სასუფევლის დამკვიდრებას სთხოვენ იცით რამიყვარს? ის ბავშვები, რომლებიც ჯერ კიდევ წრეშიბურთის თამაშში ატარებენ დროს მიყვარს როცა ვგრძნობ სინამდვილის არსებობას მტკივა, ის მტკივა ,რომ ოფლითადა სისხლით ნაგები საქართველო უბრალო ტექნოლოგიებმა და გულგაქვავებულმა ხალხმა წაბილწა უბრალოდ მტკივა ის რომ ადამიანი არარსებობს რომლის დახმარების იმედიც უნდა გქონდეს გასაჭირში მხოლოდ ლხინსი იგრძნობ მათ გვერდით დგომას ესეც იმიტომ ,რომ სანამ შეგიძლია გამოგიყენონ ბედნიერების კუნჭულს ვეძებ სადაც ისეთს მიმირებენ , როგორიც ვარ ვიგრძნობ , რომ სახლში ვარ და ვიტყვი , რომ "ჰო ეს რეალურია"
მე მინდა ადგილი დავიმკვიდრო რეალურ ადამიანებთან , რომელთაც უბრალოება მზესავით კაშკაშას ხდის ????????