თვალებს ვერ ახელს, ცხელი წვეთები მთელ ტანს წვავს, ძალა გამოცლილი ხელები თვალებისკენ ნელი მოძრაობით მიაქვს და ლიმნის არომატით დამტკბარი ქაფის უსიამოვნო შეხების ჩახშობას ცდილობს, ხელებს ბთელ ტანზე ისმევს თითქოს ცდილობს ჩამოირეცხოს ცოდვები, სიბინძურე, ძირში მუხლებზე ეცემა და ხელებს თავში ირტყავს
- რატომ ჯერ რატომ?
ხმები მოსვენებას არ აძლევს, ხმები რომლებიც არსაიდან მიდიან ჯეკის გონებაში და ტრიალებენ მანამ სანამ არ მობეზრდებათ
- ჰეი გენიოსო - და ისევ ყურისწამღები სიმწრის ხმა
- რატომ? - ყვირის გაგიჟებული, მთელი ტანის დაძაბვით ხელებს ყურებზე იჭერს რათა ხმები შეწყდეს მაგრამ ისინი უბრალოდ არ წყდებიან
- შენ მოკალი ჯეკ!
- არა არა - ისევ შემზარავი ყვირილი და უსიამოვნო სიცილი ჩაესმის ყურთან, ეს კიდევ უფრო აღაგზნებს და ხელებს მთელი ძალით ურტყავს იატაკს
- მაპატიე, სოფი მაპატიე - ამბობს ამჯერად ჩუმად და წვეთებს შორის ცრემლის მიტოვებული რგოლი სრიალებს მის ჩამშრალ სახეზე, იისფერ ნაჭერს იღებს და მთელი ძალით ისმევს ტანზე, იმდენად ძლიერად, რომ გრძნობს როგორ აუწითლდა ტანი, თითქოს ხორცებს იღებს თუმცა მას არ... აღარ ანაღვლებს, საკუთარი თავის არარაობით შეძრწუნებული მაშინვე იხვევს ნაჭერს ტანზე, აჩქარებული ნაბიჯებით და გახშირებული სუნთქვით, თეთრ სივრცეში შედის, გვერდზე მიყრილ ტანსაცმელს იღებს და იცვამს, სახლის კარს აღებს გადის და უცოდველი ღიმილით მიიწევს ახლოს მყოფ პარკში.
შუაგულს ატმის ხესთან დგება, ჯიბიდან ვარდის ერთ დამჭკნარ ფურცელს იღებს და ხეზე ამოტვიფრული ორი ასოს ზემოთ აკრავს.
- მაპატიე - ისევ ჩუმად ამბობს ხეს ეყრდნობა სიგარეტს ეძებს ან არაყს, ნერვიულობის გასაქარწყლად, მაგრამ არსად არის, შარვლის უკანა ჯიბეშუ ბასრი საგანი ხელს მტკივნეულად ჭრის და ჩერდება, ისტერიკულად იცინის, საგანს ხელში ითავსებს და ვენებზე ნელა დაატარებს, მისი სიცილი აპობს სიჩუმეს, მალევე იღებს სერიოზულ სახეს და სიცილი ქვითინში გადასდის
- ვერ დაგიცავი, შენ უნდა გეცოცხლა და არა მე, მე არ ვარ მკვლელი, მაგრამ ვერდაგიცავი! გახსოვს?! ბეჭედი გაჩუქე - მოგონებებუ თავშ უტრიალებს თვალები უბრწყინავს, რადგან გაახსენდა რომ ბეჭედს სულ თან ატარებდა ყელიდან კულონი მოიხსნა, ძაფს ასხმული ორი ოქროს ბეჭედი ხელის გულში ჩაიდო თვალებში კი სამუდამო სიბნელე მალე მკვდარ სიჩუმედ გადაექცა...