შენ არ ვიცი როგორ ხარ, მე არც ისე კარგად. ყოველ ღამე, როცა ვწვები, არ მასვენებს დანაშაულის გრძნობა. მგონია გაგიშვი და ისე ვერ დაგაფასე, როგორც იმსახურებდი. ყოველდღე ვზივარ ფანჯარასთან სიჩუმეში და შენს მოსვლას ველი. მიუხედავად იმისა, ვიცი აღარ მოხვალ. დამიბრუნდი გთხოვ... დამიბრუნდი...
მენატრება შენი თვალები წყლიანი, მაგრამ ბედნიერებით სავსე. შენი ხმა ახლაც მუსიკად ჩამესმის ყურში და ვცდილობ, რიტმი შევანელო. შენ წახვედი.
წახვედი და დამტოვე მარტო ჩემს ოცნებებთან ერთად.

გახსოვს? წვიმაზე რომ მეუბნებოდი, იმიტომ მიყვარს შენ გგავსო. ხან სიყვარულს მახსენებს, ხან ბედნიერებასო. შენც ასე არ ხარ? ახლა ვიხედები ფანჯრიდან. წვიმს. მოდი და ისევ მითხარი რომ წვიმას ვგავარ, ისევ ჩამეხუტე და გამათბე შენი ხელებით, ისევ მითხარი ახლა ჩემს გვერდზე ხარ, მაგრამ მაინც მენატრებიო. მოდი...

გახსოვს? მეშვიდე კლასში ცუდად რომ გავხდი სკოლაში და სახლში რომ გამიშვეს, რომ მეკითხებოდი რა გჭირსო, არაფერი მეთქი. ეგ არაფერი ყველაფერი იყო ჩემთვის. მეგონა სხვა გოგო მოგწონდა და მე მატყუებდი.

გახსოვს? ფრენა რომ მასწავლე. ხელები ამაწევინე, მე დაგიყვირე, ამწიე მეთქი . მაშინ დავფრინავდი. სიყვარულისგან დავფრინავდი. გუშინ კვლავ ვცადე ფრენა , მაგრამ ამაოდ.

ყოველ ღამით შენს საფლავზე იმის იმედით მივდივარ, რომ კვლავ ამოხვალ და ხელებს ზეცაში ამაწევინებ.

მინდა დაგინახო, კიდევ ერთხელ დავინახო შენი ლამაზი თვალები, რომლებიც მხოლოდ ბედნიერებას მანიჭებდა.

ახლა კვლავ გარეთ გავდივარ, იმის იმედით, რომ მოხვალ და კიდევ მასწავლი ფრენას. შეიძლება არ გამომივიდეს, კიდევ სცადე.

ხელებს ჰაერში ვწევ და ვყვირივარ : ამწიე. არ ვინძრევი, ვერ ვფრინავ. მჭირდები. მოდი ...კვლავ მასწავლე ფრენა. ვიცი, გამომივა!