მზე ამოდის..
ნელ-ნელა თავის სხვივებს ირგვლივ ფანტავს და სამყაროს ათბობს.
ნეტავ იმ ნატკენი, ჩახშობილ გულსაც სწვდებოდეს, რომელიც ბავშვურ სახეზე ცრემლების ფონზე ფეთქავს.
იმ ნამსხვხვრევებად დანაწევრებულ გულს ამთელებდეს და კვლავინდებურად ჰბერვდეს ახალ იმედს, მაგრამ მზეს ეს არ ძალუძს მას მოხლოდ ზედაპირის გათბობა შეუძლია სიღრმეებში ვერ ჩადიის და ის ყოველთვის ცივი რჩევა.
ცივი ცხოვრების ბოლომდე.