წარსულის მთელი მომხიბლელობა იმაშია რომ ის წარსულია...როდია, ცხოვრება ისე მოწყობილი , როგორც ჩვენ გვინდა,შორსმჭვრეტელი ადამიანები, ყოველთვის ათვიცნობიერებენ რომ, დასაწყისი პოტენციურ დასასრულს ნიშნავს...თუმცა ყველას როდი შესწევს ძალა, დაუშვას ფარდა სწორედ მაშინ, როცა ნათლად ხედავს რომ ამის დროა ....ადამიანები გრძნობების,ემოციების, ადამიანური ღირებულებების გარეშე ..თითქოს საათი ყოველთვის ერთ დროს აჩვენებს.
მთელი ძალით ებღაუჭებიან იმას, რასაც ხედავენ რომ დასასრულისკენ მიიწევს...უმისობა იმდენად აშინებთ რომ თანახმა არიან თუნდაც გძნობებ დაცლილი მაგრამ მაინც, მათთან იყოს,სწორედ რომ აქ არის მთელი რიგი უბედურება ადამიანური განცდების კიდევ ერთი უსარგებლო,უსუსური მარტოობის გრძნობა... რომლითაც შეპყრობილი, ადამიანი მზადაა სამარადჟამოდ ჩაეჭიდოს მას რაც, უკვე წლების წინ დაკარგა...
აბსოლიტურად არსებობისთვის, ვიღაც გვჭირდება გვერდით,ვიღაც ვინც შენი სულის სიმღერას ჩაწვდება...
თუ ადამიანის დაბადებისას მისი ერთი ცალი იბადება რომლის გამთლიანებაც ჭეშმარიტ ბედნიერებაა.... მაშ, რატომ გვიჭირს იმ ერთი ცალის პოვნა ...ნუთუ ესეც ჩვენი მოგონილია, რწმენა რომელსაც ჩვენ თვითონ ვიგონებთ და თვითონვე ვასხამთ ხოტბას?
მაგრამ თუ ჭეშმარიტება ჭეშმარიტ სიყვარულშია მაშინ მისთვის ღირს გოდება..
თუმცაღა 21-ე საუკუნის ეპოქას არ შესწევს ძალა ამის ტარებისა რადგან ყველაზე სათნო გრძნობები სიყვარული,მეგობრობა უსუსურ არაამქვეყნიურ მცნებებად გადაიქციეს და თუ მსგავსი გრძნობები არისტოკრატთა მოგონილია რათა გლეხ კაცს ერწმუნა მისი მაშინ მე თამამად შემიდძლია ვთქვა ჭეშმარიტი ბედნიერებაც მათ უპოვნიათ, ვისაც ამ სიტყვების ძალა უგრძნია და თუ საუკუნესთან ერთად გრძნობების გაცრეცვა გარდაუვალია,საშისროებაც ახლოსა,უგრძნობი ადამიანების არა ადამიანური ეპოქა გვიახლოვდებაა..


მეგობრის რჩევით გადავწყვიტე საჯროდ გამომექვეყნებია ჩემი ჩანახატები... შემიფასეთ <3