მე. ხო, მე. ყოველთვის მეგონა ადამიანის დაკარგვა გამანადგურებდა სინამდვილეშიც ასე მოხდა. შენმა სიკვდილმა გამანადგურა! მეგონა, რომ მთელი ცხოვრება გამყვებოდა ეს ტკივილი. სიკვდილის შემდგომი ყოველი დღე შენით იწყებოდა, შენით ღამდებოდა, ყოველდღე მახსენდებოდი. შემდეგ კი ეს ტკივილი დროთა განმავლობაში ისე განელდა, რომ ვერც კი ვიგრძელი. ყველაფერი წარმავალია, ეს კარგად ვიცი, მაგრამ რა?!რამოხდა... ყოველთვის იმას ვამტკიცებდი, რომ ტკივილი არასდროს გაქრებოდა, არასდროს დამთავრდებოდა შენზე ფიქრი, ასეცაა საკუთარ აზრს ბოლომდე ვამტკიცებ, მაგრამ საბოლოოდ ის მოხდა, რომ განელდა. განელდა და დღეს, კიდევ იმის იმედი მაქვს, რომ სადმე შემხვდები, კვლავ გამიცნობ, კვლავ გამაოცებ, სადღაც უფსკრულში გადამაგდებ საოცარი გრძნობებით და კვლავ ოღონდ საბოლოოდ შემაყვარებ თავს სიგიჟემდე, სიგიჟემდე, სიგიჟემდე!!! მრცხვენია საკუთარი თავის. დღეს ყველა უშენოდ ცხოვრობს, ყოველ დღეს უშენოდ იწყებენ და ამთავრებენ, ვერ ხედავენ შენს იდეალურ ღიმილს შენს იდეალურ თვალებს, თვალები... რომლის შესახებაც ვერასდროს, არასდროს ვლაპარაკობ და არავინ იცის რა ხდება ჩემს გულში. მინდა რომ ჩემი თვალების, ღიმილის , თმის სუნის შესახებ კვლავ მელაპარაკებოდა მთელი ღამეებიმ,განუწყვეტლივ და მეუბნებოდე თუ როგორი იდეალური ვარ. ხედავ რამდენი მინდა და კვლავ დამიტოვე ჩემს ცხოვრებაში.
