საღამოს სურნელი მშვიდია, მდორე თუმცა ყველაზე სასიამოვნო. ღრმად ისუნთქავ მთვლემარე ქალაქის სუნს და შენც ძილი გეკიდება.
თითქმის ყველამ ჩააქრო შუქები, ღრმად ამოისუნთქეს და კომფორტულად მოკალათდნენ, შენ კი არ გეძინება. საწოლზე წამომჯდარი მილიონჯერ ატრიალებ გონებაში ერთსა და იმავე სცენას.
საღამოს ჰაერიც არ მოქმედებს, ფიქრებს თავს ვერაფრით ართმევ, ესენი კი ძილისპირულის ფიქრების ნაცვლად გამოსაფხიზლებელი და დამამწუხრებელია. მერამდენედ იწმენდ აცრემლებულ თვალებს და ეზოს განათების მქრქალ შუქზე საკუთარ ფეხებს დასცქერი.
გული გწყდება რომ შენც არ გძინავს რბილ ბალიშზე ხელებმოხვეულს, შენთვის ამ დღეს სიმშვიდე არ მოუტანია. ისე კი ისინი ვინც მშვიდად ფშვინავენ და შენც ერთ ჰაერს სუნთქავთ, მათთვის სიმსუბუქის მომტანს შენთვის კი - სევდის.
ჰაერს აბრალებ ცუდ ხასითს, ან აქა-იქ დაუდევრობისგან ჩალურჯებულ ფეხებს რადგან ნამდვილი მიზეზი დაივიწყო, თუმცა არ გამოდის. აივანზე გადიხარ, დღეს არც ვარსკვლავებია, მხოლოდ ჭრიჭინები ხმაურობენ გაუჩერებლად. მოღრუბლულ ცას უყურებ და ისევ საწოლზე ეხეთქები, ძილი შენც გეკიდება, ფიქრები ახლა სიზმრებად იქცევიან.
მძიმეა ღამის ჰაერი, მთელი დღის ფიქრებისგან გადაღლილ, ი, ნელა მიედინება და გაწმენდას ცდილობს, დილით კვლავ თავიდან უნდა გადაიტვირთოს.