დაღამდა და ვზივარ ბნელ კუთხეში და უცნაური ფიქრებით შეპრყორბილი ამ ტექსტს ვწერ, არ ვიცი რა მჭირს თითქოს დავიკარგე თითქოს გავიჭედე სივრცეში და გასველის ძიებაში ბევრი დრო გამეპარა, მაგრამ მთავარი ისა რომ შენ დაკარგე ის ვისაც ამდენი ხანი ვეძებდი და ასე ვუფრთხილდებოდი არვიცი იმედია ისევ გახსოვარ თუ ასე მალე მოახერხე დავიწყება ჩემი ესეგი ყველა შენი სიტყვა ტყვილი ყოფილა ვიცი არც მე ვარ ანგელოზი, ცხოვრება მაქცია ასეთად არ ვარ შენაირი ლაღი ვიცი ზედმეტად ტრაგიკული ვარ რადგან მთელი ბავშობა ყველაზე მთავარი სითბო მაკლდა ყველასგან გარიყული თვალზე ცრემლიანი ვიდექი და წინსვლას ვარგძელებდი ახლაც ასეა ვტირი მაგრამ წინ ნაბიჯს მაინც ვდგავ არ ვიცი ეს ადამიანური ისტიკტია თუ ბედის ირონია უბრალოდ ერთს მივხვდი ბედნიერება ჩემგან ძალაინ შორს არის და არც ჩქარობს ჩემთან მოსასვლელად მაგრამ მე მეცდები მივიდე მასთან იქამდე სანამ ის მივა ჩემთან აი ამოტომ ვარგძრლებ გზას ცრემლიანი თვალებით ხმლით ხელში ვებრძვი ცხვორებას და ვილტვი ზეცირური თავისუფლებისკენ რომელსაც ბედნიერება ჰქვია.
