მოდიან ცოტახნით დარჩებიან და მერე უცებ მოუნდებათ სხვაგან ცხოვრება...ალაგდებიან და დაცლიან მფეთქავ ოთახებს სხეულიდან გულის კარებში,გაჭირვებით გამოიტანენ ჩემოდნებს და სხვასთან გადავლენ... მაინც...საბოლოოდ რაღაც რჩებათ ისე მიდიან...თუნდაც გარეცხილი სამოსი თოკზე,რამდენიმე ლაქით, რამდენიმე საკიდთან ერთად...რომ ქარის დაბერვისას ვიგრძნო გულში რაღაც ფრიალი,რომ უკეთ მივხვდე აღარაფერს აღარ ედება.დაცარიელდა,დაცალეს...
ისევ მოდიან...
ბრუნდებიან,ვეგებები გულის კარებთან,გაბადრული,მწვანე თვალებით...შემოდიან და...რა ხდება თურმე...ტანსაცმელიც უნდა წაიღონ!
სამაგრიც და შეიძლება თოკიც ჩამოხსნან...
სამწუხაროა,ერთხელ უშვებ შეცდომას(უშვებ გულში)და გტკენენ იმდენად...დაგამუნჯებს შენ ეს ტკივილი...ერთია კიდევ.მიდიან...გავა დრო ჩაგივლიან,ან შენ ჩაუვლი,მხრების წვას იგრძნობ.არა იმიტომ რომ მხარს გაგკრავენ... გაგახსენდება როგორ გეყრდნობოდნენ ოდესღაც,კედლად გაქციეს,დაგანგრიეს...აღარ აგაწყვეს...
როგორ მჭირდება ამ სხეულში
სულის მოძებნა...
თუმცა რა სული,სხეულიც კი ვეღარ ვიპოვე...