მოდილიანი..
ამადეო მოდილიანი..
იქნებ არც ყოფილა გიჟი..
ცდილობდა ემოციების დაჭერას..
მთვარესთან საუბარს..
წვიმის მოსმენას..
არარსებული მუსიკის შეგრძნებას..
ღვინით ხელში ბალზაკის ქანდაკებასთან ცეკვას..
ოცნებას..
ალბათ სიცოცხლის გაგრძელებასაც კი..
მაგრამ წავიდა..
დაუტოვა დიდი ნაბიჯები თოვლიან ქუჩას..
სიყვარული ჟანას..
ღიმილი გამვლელს და
ნახატები უტრილოს..
გამოგონილ იმედთან ერთად..
ისიც იბრძოდა..
მაინც იბრძოდა გადარჩენისთვის..
(თუ ასე ჩათვლით)
და მაშინ როცა
მოდილიანი გარდაიცვალა თოვდა..
ეხსნებოდა თეთრი ზეწარი მის ბოლო ნახატს..
აპლოდისმენტები ირეოდა ოთახში..
პიკასომ პირველმა დაუკრა ტაში..
ეხუტებოდა ამადეო დათოვლილ ქვაფენილს..
თვალებს ხუჭავდა..
ეთიშებოდა ქაოსურ სამყაროს..
ისევ იცინოდა..
უყვარდა პაბლოს მოდილიანი..
ჩუმად.. თავისთვის..
ბოლოს დახატა ამადეო..
უკვდავი ქუდით..
და მისი ბოლო სიტყვები..
პიკასოს სიტყვები უკანასკნელ სარეცელეზე "მოდილიანი" იყო..
როგორც ჟანამ თქვა..
მოდილიანმა ერთადერთი მიგნება ჟანას სევდიანი თვალები დახატა..
მან მისი სულის ყველა დეტალი დაიზეპირა..

...

უყვარდა ჟანას ამადეო..
უყვარდა ისე როგორც
ამქვეყნად არავის არავინ ჰყვარებია..

...

ვერ გაძლო მან ამადეოს გარეშე
და გაფრინდა..
შეერია უსასრულობას..
სადღაც ნისლში თავიდან
იპოვა მოდი..

და ახლა პაბლო ეხუტება ორივეს საფლავს..
დედამიწაზე დარჩნენ შეშლილი უტრილო.. თოვლი.. და პაბლო თავისი ჩიბუხით ხელში..

...

რენუარს სწამს რომ
მოდილიანს ამადეო მოდილიანს
სიკვდილის წინ ეწვია დიდება..

...

სადღაც შორიდან..
ისევ ისმის მოხუცის სიცილი..
მოდილიანის ფუნჯის ხმა და
მისეული მუსიკა..

...

მე..
მოშორებით მჯდომმა
დავინახე როგორ დაეცა შავი ფარდები დიდ სცენაზე
ვიგრძენი ცრემლის გადმოგორება შავი თვალებიდან..
და
ვუყურებდი როგორ გაფრინდა ჟანა სახლის ფანჯრებიდან
ცისკენ..
იმ ცისკენ სადაც ამადეო მოდილიანი ელოდა..





ბარ ბარე