ხშირად,როცა ცუდ ხასიათზე ხარ და ვინმე გკითხავს მოწყენის მიზეზს,ჩვენ უამინდობას ვაბრალით ამას,არადა გულის სიღრმეში ვიცით ვიცით,რომ ეს ასე არაა და დარდს და სევდას თავისი მიზეზი აქვს.ამას უფრო კარგად ვხვდებით,როცა გარეთ მზეა,ან თბილა,მაგრამ ჩვენ ისევ მოწყენილები ვართ.უიმედო სიყვარულმა არც ამინდი იცის და არც დრო.შემოგვიტევს ზღვის ტალღებივით,ბობოქრობას დაიწყებს და სანამ თვითონ არ მოუნდება არ გაჩერდება.ცალმხრივი სიყვარული მუდმივია.ეს იგივეა,როცა იცი,რომ ხვალ მზის სხივი გამოანათებს და არაფერი შეიცვლება.ასეა უიმედო სიყვარულიც,აღარ ელი რომ რამე უკეთესობისკენ შეიცვლება და ეს ტანჯვა ისე ჩაგვისახლდება და ჩვენი ცხოვრების ნაწილი გახდება,რომ ვერც კი მიხვდები,მაგრამ დრო ნელ-ნელა გვაჩვევს.სამყარო უფერულდება,არაფერი გახარებს.უყურებ შეყვარებულ წყვილებს და თან გიხარია მისი ბედნიერება,თან მათი ერთად ყოფნა ხანჯლად გესობა გულში,რადგან ხვდები,რომ შენ ვერასდროს იქნები ასე.ვერ ისეირნებ მასთან ერთად წვიმიან დღეებში,ვერ ჩაეხუტები(ამის მხოლოდ წარმოდგენა შეგიძლია),ვერ იგრძნობ მისი სუნამოს სუნს,ვერ ჩახედავ იმ თვალებს,რომელიც შენი ცხოვრების ნაწილია....თითქოს ცხოვრებას აგრძელებ,ყალბი ღიმილით ხალხს ატყუებ,რომ ყველაფერი რიგზეა,მაგრამ არავინ იცის შენს გულში რა ხდება და გინდ გაიგონ,ვერ გაგიგებენ,რადგან ყველას არ შეუძლია ასეთი ტკივილის,დარდის და სევდის ასე გულით ტარება...