გიო:
გთხოვ ნუ იქნები უკან მხედველი,
რა მოხდა თუკი გადაგიარეს.
არაფერია შეუძლებელი,
დრო მართლა კურნავს ჩვენში იარებს.

პოეტესა:
დრო განა კურნავს? - უბრალოდ გვაჩვევს,
გვაჩვევს ცხოვრების უკუღმართ წესებს.
ხვალ თუ დარია ნუ გაიხარებ,
რადგან დღეს მაინც წვიმა ხეთქს კედლებს.

გიო :
ნუ შეგაშინებს უამინდობა,
შენთვისაც მალე გამოიდარებს.
ადრე ცხოვრება თუ არ გინდობდა,
ხვალ მოგიშუშებს თავად იარებს.

პოეტესა:
მე მაინც ვფიქრობ - დრო ვერ აშუშებს,
რადგან ჭრილობებს წარსული გვიხსნის.
თვით ცხოვრება კი დღეს თუ არ გვინდობს,
ხვალ ირონიულს დაგვაყრის სიცილს...

გიო :
მინდა გჯეროდეს ჩემი სიტყვების,
გთხოვ ნუ მოუსმენ მთრგუნავ სონეტებს.
თუ დაფიქრდები უმალ მიხვდები,
წინ რომ სამოთხე გველის ,,პოეტებს".

პოეტესა:
თავს ვერ ვუწოდებთ ვერცერთი პოეტს,
უბრალოდ ლექსს ვწერთ სიყვარულ აღვსილს.
როცა ჩვენს ლექსებს გროშებად "ვყიდით",
"ჩვენ" იმ წამიდან სამოთხეს ავცდით.

გიო:
და მაინც ასე მგონია ჩემო,
დრო თავად გვეტყვის რა გველის მერე.
ჩვენ ისღა დაგვრჩა მხოლოდ რომ ვწეროთ,
ან მე წავალ და მხოლოდ შენ წერე.

პოეტესა:
განა ჩვენ ვწვიტავთ ვინ რჩება ბოლოს
და ან უფლის კარს ვინ ვერ შეაღებს?
არა ძვირფასო!.. ასე ვერ წახვალ,
რადგან შენს ადგილს სხვა ვერ შეავსებს !..

ჩუმი 'პოეტესა' & გიო ჩერქეზია