„უკვე 13 წელი გავიდა რაც მიმატოვე.მე კი კვლავ,იმედით ველი შენს გამოჩენას ჩემო...
ნუთუ არ მოგენატრე ჩემო?...
წლები მირბიან,ქრებიან.. მე კი კვლავ გელოდები...
იცი? გუშინ შენი წერილები ვიპოვნე, გულდასმით ვკითხულობდი უკვე უამრავჯერ წაკითხულს.მახსოვს,შენს წერილებს როგორ ველოდი.ფანჯარას არ ვშორდებოდი, ველოდი შენს ახალ წერილს, ფრონტიდან მოტანილს..
ქუჩაში წვიმის დროს ერთადერთი წყვილი ვიყავით რომლებიც მივსეირნიბდით,ჩვენ არ გვჭირდებოდა ქოლგა,არც თავშესაფარი,ჩვენ ერთმანეთი გვჭირდებოდა,ერთმანეთს ვავსებდით ჩემოო...
16 წლის ვიყავი რომ გაგიცანი.სულელი, პატარა გოგო რომელიც პირველი დანახვისთანავე დაატყვევე. დაღი დაასვი,საუკუნო სიყვარული აჩუქე.ერთადერთი სიყვარული ჩემო...
ამ სიყვარულს უკვე 13წელია გულით ვინახავ.
საუკუნოდ გაგრძელდება სიყვარული ჩემო..
გგრძნობ,სულ ახლოს გგრძნობ.ვგრძნობ როგორ გიცემს გული,როგორ გიჩქეფს სისხლი ვენებში.შენს სურნელს ვგრძნობ ჩემო...
ამ წერილის ვიცი ვერ ნახავ,თუმცა მჯერა რომ შეიძლება ოდესმე მაინც გაიგო მისი არსებობის შესახებ, გაიგო ის რომ ისევ მიყვარხარ და არ დამვიწყებიხარ.ჩემი შენდამი სიყვარული უსაზღვროა,უკიდეგანოა,იმ ზღვასავით რომელსაც ამ წერილს ვატან.
გრეგორ პეტროვას.
ნ.კ
16 ნოემბერი , 1960. “
-ბოთლში შენახულმა წერილმა ზღვაში 57 წელი გაატარა. ექსპედიციის დროს მე და ჩემმა მეუღლემ ჯეისონმა,ვიპოვნეთ ის სრულიად შემთხვევით. იგი ზღვას ამდენი ხნის შემდეგ გამოერიყა კლდოვან ნაპირას,სადაც შემჩნევა თითქმის შეუძლებელი იყო. და,აი ისიც აქ არის...