ღამეა..არ მძინავს,რატომღაც ვერ ვახერხებ ან არ მინდა დავიძინო,ვაკვირდები ჩემს ოთახში ჯიუტად შემოჭრილი მთვარის ნათებას და თავად ეშმაკურად მოციმციმე მთვარეს,დღეს უცნაურია მთვარე სავსე და კამკამა,აი ისეთი იშვიათად რომ მინახავს ხოლმე.რაც უფრო ვაკვირდები მით მეტად ვრწმუნდები რომ რაღაც ამოუცნობი ძალა მექაჩება მისკენ,მაიძულებს ვუცქირო,თითქოს სხვას უფრო თბილს და ახლობელს ვხედავ მასში..წლების წინ ნანახს მონატრებულ სახეს,ღიმილს რომელიც განვლილი დროის მიუხედავად ისევ ცხადად შემორჩა ჩემს მეხსიერებაში,მონუსხულივით ვუმზერ და მეც ღიმილი მეფინება სახეზე...დროდადრო რეალობაში მაბრუნებს ჩემს სარკმელთან მოდარაჯე ქარი,რომელიც ხმაურით აწყდება კედლებს,ან რა გასაკვირია ქარი და სუსხი როცა ფანჯრებს მიღმა შემოდგომაა,ხეები წითელ ყვითელ ფერებშია მორთული,შემოდგომის სურნელი შემოდის ჩემშიც და მეც ვემსგავსები ქარწაღებულ ათრთოლებულ ფოთოლს რომელმაც არც კი იცის ხიდან მოგლეჯვის შემდეგ რა მიმართულებით გააქროლებს და გადაკარგავს ქარი... მართლაც და საოცარი მსგავსებაა ქარწაღებულ ფოთოლსა და ადამიანს შორის,არც ჩვენ ვიცით როდის და სად წაგვიყვანს ცხოვრება,ის ხომ სავსეა მოულოდნელობებით,დღეს აქ ვართ ხვალ კი იქ სადაც ბედი გადაგვისვრის...სწორედ ასეთ უმიზნოდ მოხეტიალე ფოთლების გროვას დააქროლებს ქარი ხმაურით ჩემს ქუჩაზე,ღამის მშვიდი ძილით გარინდულ ქალაქში,ჩვენ სამნი კი ვერ ვახერხებთ დაძინებას მთვარე მე და ქარი...