-წავიდა!
არ დამიტოვა არც ერთი სიტყვა,არც სანუგეშო,არც მოსაგონებელი.
-წავიდა უბრალოდ.
დამრჩა მხოლოდ ტკივილი და მოგონებები მასზე.მეწვის ყველა უჯრედი,ტკივილი ნელ-ნელა მიყლაპავს მთელ ორგანიზმს.ფეხის ფრჩხილებიდან იწყება,მუხლებში მტეხავს,გულს მიკუმშავს,ყელში გაჩხერილო ბურთი არ მაძლევს საშუალებას ვიფიქრო.ჩემმა ცრემლებმა ჩემივე გაგუდვა დაიწყეს.ვეღარ ვტირი,ვეღარ ვგრძნობ.
ჩემმა ტკოვილმა გაავსო მთელო სახლი, აღარ დაეტია ჩემ პატარა კუთხეში და გასკდა. დაინახა ყველამ,მაგრამ არ შეიმჩნია არავინ.
ვწერ მხოლოდ მაშინ, როცა მტკივა და ვკითხულობ მაშინ, როცა მინდა ,რომ მტკიოდეს,ამიტომ ეს გრძნობა "სამუდამოა".
-წავიდა...

ბევრჯერ ვუმეორებ ჩემ თავს,მაგრამ არ ვიჯერებ, ან არ მინდა დავიჯერო.
მომენატრება მისი ნიკოტინით გაჟღენთილი მაისურის სურნელი, რომელიც არ მომწონდა, მგუდავდა,მაგრამ ახლა...
-მენატრება.