წერილი, რომელსაც ისევ არ გიგზავნი

ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ძალიან დიდი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს.. თითქმის საუბრის გარეშე მოახერხე ჩემი გამოუთქმელი სურვილების გამოცნობა.. მას შემდეგ ბევრს ვფიქრობ, ცოტა მძინავს, ბევრს ვდარდობ და ცოტას ვჭამ, ამიტომ ჩემი გონება გამოფიტულია, გადაღლილია და იქ მხოლოდ შენ ხარ... ჩემს ტვინში რომ შემოიჭერი ეს არ იკმარე, მთელი სხეული გინდა წამართვა.. უფრო სწორად წამართვი უკვე.. ვერ ვიმორჩილებ თითებს, რომ არ მოგწერო, გულს, რომელიც შენი შეხებით აჩქროლებულ სისხლს მთელ სხეულში დააქროლებს და ყველა უჯრედს აფხიზლებს, ვნების და სიცოცხლის ნაპერწკლებს მიმოაბნევს. არ მავიწყდება არცერთი წამი, არცერთი სიტყვა და არცერთი მზერა, ჟინიანი, სურვილით სავსე, შეხებამდე რომ თავს მაკარგვინებდა და ახლაც, გახსენებისას ჟრუანტელს რომ მგვრის.. ასეა, უმნიშვნელო დეტალები დამავიწყდა, დაუვიწყარი კი აქ არის, ჩემში.. შენს შემდეგ კი ყველაფერი მავიწყდება, შენზე ფიქრის გარდა..ჩემი გადაღლილი ტვინი უარს ამბობს ყველაზე და ყველაფერზე, მიუხედავად მცდელობისა, ყურადღება ვერაფერზე/ვერავისზე გადამაქვს.. მეხსიერების ყველა ფაილი შენამდე, წაშლილია, ხოლო შენს შემდეგ საერთოდ აღარ იმახსოვრებს..