ხან მგონია, რომ წლების წინ მიტოვებულ სახლში
მაგიდაზე დარჩენილი წასაკითხი ბარათივით ვარ,
ვინმე სიცხეს შემოფარებული მგზავრი ერთხელაც აუცილებლად რომ წაიკითხავს,
მაგრამ ადრესატი ვერასოდეს...

როგორ დაიჯერე, რომ დრო შეძლებდა
შენი ხსოვნა მოეკლა ჩემში.
არსებობს ისეთი ნამდვილი გრძნობები,
რომლებიც ჩვენი სიკვდილის მერე
ჩვენთან ერთად გადადიან მარადისობაში,
არსებობს ისეთი მაღალი მთებიც,
რომელთაც მზის დაბნელება ჩრდილს ვერ აყენებს...

თუმცა მე არ ვარ ის,
ვინც უნდა გიყვარდეს სამუდამოდ,
მე ვარ ის, ვინც უნდა გახსენდებოდეს დრო-და-დრო
და მტკივნეულად...
მე ვარ ის, ვისზეც უნდა მოყვე ხოლმე
''იყო და არა იყორათი'',
მე ვარ შენი ცხოვრების სულ რამდენიმე უქმად გახარჯული დღე,
შენ კი ჩემი ცხოვრების ყველა ბედნიერი დღე ხარ,
ყველა გულწრფელი ღიმილი ხარ,
ყველა გულიანი გაცინება...

ჰაერს გარქმევ და უჰაერობით გული მიჩერდება,
სული მიგუბდება,
მაგრამ ჩემსა და შენს შორის ერთი უარყოფილი სიყვარულია,
ჩემსა და შენს შორის ერთმანეთის გარეშე ნაპოვნი გზებია,
ჩემსა და შენს შორის დიდია განსხვავება -
- შენ წახვალ და ჩემგან ნაჩუქარ სითბოს პირველივე სადგურზე ვინმეს დაუტოვებ,
მე წავალ და შენგან ნაჩუქარ სითბოს უკანასკნელ სადგურამდე ვიმყოფინებ...

----------------------
მარადის შენზე შეყვარებული თიკა