თენდებოდა.
ცა კვლავ იძენდა ლამაზ ფერებს,მაგრამ ჩემთვის საერთოდ აღარაფერს ჰქონდა აზრი. აივანზე ვიჯექი,წითელ ღვინოს ვსვამდი,პარლამენტს ვეწეოდი და ჰორიზონტს გავყურებდი.
ერთი შეხედვით ძალიან გაუბედურებულ ადამიანს ვგავდი,მაგრამ რეალურად ასე არ იყო. ბედნიერი ვიყავი.
ადამიანი,რომელიც მიყვარდა იმ დღეს,იმ თითქოს საოცრად ლამაზ დღეს ცოლს ირთავდა და მე მაინც ბედნიერი ვიყავი.
ვიხსენებდი დღეს,როცა პირველად ვნახე.
ლამაზი იყო.
იმ დღეს,ანუ,ოცდაორ ივნისს პირველად ვნახე ლამაზი,უფრო სწორად,საოცრად ლამაზი ბიჭი.
პირველივე დანახვისას შემაყვარა თავი. პირველივე დანახვისას გავაფანატე მის კულულებზე.

ახლოს ვიყავით.
კარგი მეგობრები გახლდით.
აი როგორები იცით?!
რომ არ შემრცხვებოდა მასთან ტირილი,სიცილი,ისტერიკა.

მოყავდა ცოლი და აქამდე ყველა ძლივს’შეკოწიწებულ იმედს მიქრობდა.მიკლავდა.მიწამლავდა.
მოყავდა ცოლი და მინადგურებდა ყველა განცდილ და ვერ’განცდილ გრძნობას.
მოყავდა ცოლი და ვერც ხვდებოდა,როგორ ტკენდა ვიღაცას ასე ახლოს,მაგრამ ამავდროულად შორს.

ვიჯექი აივანზე,ვიხსენებდი ყველაფერს,ისევ პარლამენტს ვეწეოდი.მახსენდებოდა მისი რეაქცია,როცა ხელში სიგარეტს დამინახავდა და მენატრებოდა. ყველა ნერვი მიტოკავდა,ყველა კუნთი მიშეშდებოდა ...
ჩამესმოდა ყურში ჯერ არ დარეკილი ზარების რეკა და მაკანკალებდა იმის გააზრებაზე,რომ ვშორდებოდი სამუდამოდ. ვშორდებოდი ჩემთვის საყვარელს.

კარზე ზარი იყო.
არ მქონდა იმის თავი,რომ ავმდგარიყავი, უბრალოდ ჩუმად,უფრო საკუთარი თავის გასაგონად ვთქვი “ღიაა” - მეთქი და ხელები უღონოდ ჩამოვუშვი.კარი გაიღო და გეფიცებით “ის” შემოვიდა.
- რადა... - გაეღიმა. გეფიცებით,მე,რომ მიყვარდა ისევ !

არ მჯეროდა. ვერ ვიჯერებდი.
მართლა ის იყო?!
მეჩვენებოდა?!
- შენ ხარ. მართლა შენ ხარ. შემიძლია შეგეხო.
უაზრო ბოდვას მოვყევი.
და
საბოლოოდ
იმედგაცრუებულს,ოფლში გაწურულს გამეღვიძა.

რეალურად,არაფერი შეცვლილა.
ისევ
თენდებოდა.
ცა კვლავ იძენდა ლამაზ ფერებს,მაგრამ ჩემთვის საერთოდ აღარაფერს ჰქონდა აზრი. აივანზე ვიჯექი,წითელ ღვინოს ვსვამდი,პარლამენტს ვეწეოდი და ჰორიზონტს გავყურებდი.
ერთი შეხედვით ძალიან გაუბედურებულ ადამიანს ვგავდი,მაგრამ რეალურად ასე არ იყო. ბედნიერი ვიყავი.
მართლა ბედნიერი ვიყავი,გეფიცებით!
მას ისევ ცოლი მოჰყავდა.
თითქოს ყველაფერი სიზმრისეულად იყო,
მაგრამ
სამწუხაროდ,არც კარზე კაკუნი ყოფილა,არც ისე გაუღიმია,მე რომ მიყვარდა და იმის შემდეგ აღარც მის კულულებს შევხებივარ.