..არის ცხოვრებაში წუთები,რომელიც მერე ყოველთვის გემახსოვრება.მოინდომებ დაივიწყო და არდაგავიწყებენ თავს.წლები გავა და გგონია , რომ დაივიწყე,მაგრამ ერთ დღეს თავისთავად ამოგიტივტივდება გონებაში და იმავეს იგრძნობ,რასაც მაშინ..სევდას,სინანულს,..ჯანდაბას!
მას შემდეგ ყოველთვის ვფიქრობდი იმ დღეს სწორად თუმოვიქეცი..თან, შენმა ირონიულმა კითხვებმა იმდღეზე ჩემსთავში უფრო დამაეჭვა,მართლა არვიცი ახლა რას ვფიქრობ, ან რატო ვფიქრობ, საერთოდ ამაზე რატოუნდა ვიფიქრო,მაგრამ ესაა,მოგონებას ვერაფერს ვერ უზამ.მეთუმკითხავ არაფრის დავიწყება არღირს და არავისი.პირიქით კარგად უნდა დაიმახსოვრო და ყელში წაგიჭიროს როცა ისევ გადაწყვიტავ ვინმეს ენდო.ხანხადახან მგონია,არა ხანდახან კიარა მის მერე ,რაც შენ მითხარი,რაც შენმითხარი უკანასკნელად, სულ მგონია რომ ყველაზე დიდი შეცდომა რასაც ვუშვებთ არის ის რომ ვენდობით და გვიყვარს არასწორი ადამიანები.იყო დრო,როცა მეგობრები მყავდა .არა ისინი მეგობრები არიყვნენ, უბრალოდ ასე უწოდებდნენ საკუთარ თავს,რეალურად მათ საერთოდ არიციან რაარის მეგობრობა, სიყვარულზე ლაპარაკი ხომ ზედმეტია,ერთი ისაა რომ ამ ხანმოკლე ცხოვრებაში არვიბრძვით ბედნიერებისკენ,გაბოროტებულები და ეგოისტებივართ და ვქმნით ილუზიას თითქოს სამყაროში ყველაფერი კარგადაა,შემდეგ არსებულს ვარქმევთ სახელებს რომლის მნიშვნელობა რეალურად არგვესმის, უბრალოდ გვინდა რომ ასე იყოს და მორჩა.ადამიანები იმდენად ეგოისტები არიან რომ რასაც აკეთებენ მხოლოდ იმიტომ, რომ სხვებს დაანახონ და არა საკუთარი ბედნიერებისთვის და შემდეგ კიდევ უჩნდებათ კითხვა თურატოა ეს სამყარო ასეთი დამპალი.სამყარო აუტანელი არიქნებოდა ადამიანები, რომ არ არსებობდნენ.იცი?სახლში მისულს სახეზე ბედნიერი ღიმილი მქონდა რადგან მეგონა რომ ვიღაცამ თავის სულიერ სამყაროში შემიშვა, იმღამეს ვიგრძენი რომ ჩვენი სულები ერთმანეთს შეხვდნენ, სასწაული საღამო იყო..ალბათ, შენ საერთოდ არფიქრობდი ჩემზე.მართლა არვფიქრობდი რას გეუბნებოდი ან რას გწერდი, სხვა სამყაროში ვიყავი და შენს სულს ვეფერებოდი.მინდოდა ჩაგხუტებოდი და შენი ყოველი ამოსუნთქვა მეგრძნო,ყოველიგულისცემისთვის მომესმინა.მინდოდა მეთქვა, როგორი ძლიერი კავშირი ვიგრძენი ჩვენს შორის..მაგრამ ყოველთვის დუმილს ვამჯობინებ ალბათ ასე უნდა მოვქცეულიყავი ,გული მაინც არმეტკინებოდა.