უბრალოდ გაიღიმე, ყველაფერი რასაც ხედავ წარმოსახვის ნაწილია, ყვლაფერი რასაც ხედავ სისულელა. არაფერია სამუდამო და რეალური შენს გარშემო. არც შენ, არც შემი მეგობრები , არც სიყვარული. საერთოდ არაფერი. დროა შეეგუო რომ ამ სამყაროში მარტო ხარ და ყოველთვის ასე გაგრძელდება. სისულელეა თითქოს ადამიანები ერთად არიან. ჩვენ ყველა იმაზე ვზრუნავთ რომ საკუთარ თავს არ ვავნოთ. სხვა ყველაფერი სისულელა . სხვა ყველაფერი არარეალურია.
ჩემს გარდაცვალებამდე რამდენიმე კვირით ადრე ბიჭს შევხვდი . რაარნაიირად განსაკუთრებულ იყო. თითქოს ისეთ ვისაც მე ვეძებდი. უკომპლექსო და თავისუფალი. მეგონა რაღაც შეიცვლებოდა ჩემს ცხოვრებაში მაგრამ მერე დავფიქრდი , ჩემი ყველა ურთიერთობა ასე იწყებოდა.ერთი და იგივე ფრაზებით .. ისეთი საყვარელია.. ისეთი სხვანაირია.. ყველა ყოველთვის საყვარელი და სხვანაირი იყო. სინამდვილეში კი უბრალოდ ყველა ჩმი წარმოსახვა იყო. მე მინდოდა მეპოვა ის ვისთან ერთაადაც მთელი ცხოვრება ვიქნებოდი, მაგრამ ეს ადრე იყო , სანამ მივხვდებოდი რომ ყველაფერი სისულელეა.
ილი მაინც სხვანაირი იყო სხვანაირად აზროვნებდა, ყველაფერს სხვა მხრიდან უყურებდა, რაც ძალიან მომწონდა. ჭკვიანი იყო. მაგრამ ჩემ ჩაბნელებულ გონებას და სულს მანაც ვერ უშველა. პირიქით, უფრო გააღრმავა ჩემი ტკივილი, უფრო შორს ჩავიდა ჩემი სევდა და საბოლოოდ ჩავიკარგე ჩემს თავში.
ილი მაინც სხვანაირი იყო. მხიარული, მაქსიმალურ კომფორტს რომ შეგიქმნიდა ისეთი. მაგრამ მე მაინც ვერ გადამარჩინა. მეტი მინდოდა, რაღაც არაამქვეყნიიური. სიგარეტი და სასმელიც ვეღარ მეხმარებოდნენ, უფრო ძლიერი მჭირდებოდა..მინდოდა ჩემი გრძნობები გამეშიშვლებინა. ჩემი ზიზღი გამეგზავნა სამყაროსათვის და დავცლილიყავი.
შემდეგ სხვებზე გადავერთე. საკუთარ თავს ვკარგავდი მათზე ზრუნვაში სანამ ილი არ გამოჩნდა. სანამ არ გამოჩნდა ადამიანი ვისაც ჩემი ზრუნვა არ სჭირდებოდა და მივხვდი რომ მე - მე აღარ ვიყავი. საკუთარ თავს აღარ ვეკუთნოდი და სხვისი ცხოვრებით ვცხოვრობდი. ამან კიდევ უფრო ღრმად შემათრია ჩემს სასოწარკვეთაში დანელ-ნელა ყვლას მოვკელი ჩემი მზრუნველობა. საკუთარ თავს მივეეკედლე, ყველაფერზე უარი ვთქვი, ყველაფერი მეზარებოდა. ილიმ მითხრა თუ ატყობ როგორ შეიცვალეო და მხოლოდ მერე დავუკრივდი რომ მართლა სხვა გავხდი. უფრო სწორად სხვა არა, ის ვინც ვიყავი. უბრალოდ ჩემი კოპლექსები და შიშები გავაქრე, ყველაფერი გარეთ გამოვუშვი და დავწყნარდი. ჩემი სულის ამოძახილი ვიპოვე. ჩემი მედომარეობა კარგად გავიაზრე მაგრამ გვიანი იყო, მე ასეთი დავრჩი, ვეღარ შევიცვალე. თუმცა ეს აღარ მაწუხებდა, უკეთაც ვგრძნობდი თავს, მუდმივად მარტოობას ვეძებდი. ადამიანებთან კონტაქტს გავურბოდი და დროებიტ ჩემი სულიც დაწყნარდა. მაგრამ ის რაც ჩემში იყო, ის სიბნელე, ის ტკივილი უცვლელი დარჩა. დროებით სიმშვიდე დაეფარა მაგრამ არ ვიცოდი როდის ამოხეთქავდა. ჩემი სხეული, ჩემი გონება მიძინებულ ვულკანს გავდა, არაპრონოზირებადი იყო არ ვიცოდი როდის ამოფრქვეოდა და როდის დამწვავდა მეც და ჩემს გარშემო მყოფებსაც.
მერე ილი წავიდა.. მერე ყველაფერი შეიცვალა.. მერე ცოტას ვკონტაქტობდით. მერე მეც ისევ შეიცვალე და ჩემი ვულკანის ყელიდან ფერფლმა და კვამლმა იწყო ფრქვევა ვიცოდი როომ ლავაც ახლოს იყო მაგრამ თავს ისე ვაჩვენებდი თითქოს არაფერი ხდებოდა.
მერე ილი წავიდა.. ჩემი სული დამძიმდა..რაღაც ახალი ჭირდებოდა, ის რაც მის ადილს შემივსებდა.
მაგრამ სიცარიელე არ გადიოდა, ვერაფრით ვივსებდი. ილი კი არ ჩანდა.. სამყარო ფერებს კარგავდდა მაგრამ ილი მაინც არ მოდიოდა..
ილი სხვანაირი იყო, ყველაფერს აკეთებდა დაუგეგმავად, უბრალოდ აკეთებდა.
მაშინ ბოლოჯერ ვნახე ღამით, უგონოდ მთვრალი იყო. მთელი ღამე ჩემი ხელი ეკავა. არ მინდოდა ის ღამე გათენებულიყო. მინდოდა სამუდამოდ იქ ვყოფილიყავით. მას შემდეგ რამდენიმეჯერ ვნახე, მერე კი წავიდა. მაგრამ იმ ღამეს, ვარსკვლავები იყვნენ მოწმეები რომ მე ილი შემიყვარდა.
ილის წასვილად რამდენიმე კვირაში გარდავიცვალე,არაფერ არ იყო საშიში არაფერი იიყო მტკივნეული. მე უბრალოდ თვალები დავხუჭე და ისევ ჩემ ოთახში გავიღვიძე. ისევ იქ მოვხვდი სადაც ადრე მაგრამ ვერავინ მხედავდა.. უაზროდ დავხეტიალობდი დიდხანს ბოლოს ილის წავაწყდი ჩემს საფლავზე. უსიტყვო , გამეხებული სახით უყურებდა ჩემს სურათს. ხმას არ ღებდა, არც ირყეოდა. დიდხანს იდგა, ძალიან დიდხანს, შემდეგ მმიტრიალდა და წავიდა. სანამ წავიდოდა მე დავინახე როგორ ჩამოუგორდა ილის ცრემლი ლოყაზე. მას შემდეგ ილი აღარ მინახავს. არც არავინ აღარ მინახავს. მე ისევ დავხუჭე თვალები და აღარც გამიხელია.