თვალებს ვხუჭავ,
მეღიმება,
სასიამოვნოდ თუ მწარედ არ ვიცი
ჯერ ვერ ვამბობ ზუსტად
მაგრამ ვიცი რომ მჭირდება
უმოძრაოდ, თვალებდახუჭულ მდგომარეობაში ყოფნა .
ისევ ვიღიმი და წარმოვიდგენ,
წარმოვიდგენ თვალებს
მისას,
ყველა’ფერის თვალებს და,
ღიმილი უფრო მეტად იბყრობს ჩემს სახეს,
ვხედავ მიყურებს,
მის თვალებში ჩემს თავს ვხედავ და,
ბედნიერების იმპულსები ხელის თითებიდან იწყებენ ჩემს სხეულში გავრცელებას.
მოახლოებაც არ სჭირდება,
ისე ვგრძნობ მის სუნთქვას ჩემს სახესთან ახლოს,
შუბლსა და ცხვირს ორის რომ მელამუნება,
იმდენად მსიამოვნებს, ღრმად ვისუნთქავ ჰაერს,
ოდნავ ეღიმება,
ვგრძნობ მიახლოვდება,
მე უფრო მეტად ვღელავ
მისი სურნელი მიღიტინებს ცხვირში და...
ვიკარგები,
მთლიანად მასში ვიკარგები,
ვხვდები არ მინდა დაბრუნება,
სულ მასთან და მასში მინდა ყოფნა.
1... 2... 3...
თვალებს ვახელ და
მწარე რეალობა უფრო მეტად მასკდება პირდაპირ
ვიდრე თვალების დახუჭვამდე.
ახლაც მეღიმება, მწარედ,
თითქოს თვალები მოწოლილი ცრემლებისგან მეწვის კიდეც,
მიწყლიანდება,
მაგრამ ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ,
ოღონდ ამ ჰაერს მისი სურნელი არ აქვს,
და ეს უფრო მეტად მაიძულებს ისევ სიმწრით და იმედგაცრუებით გამეღიმოს,
თანდათან ვიაზრებ რომ იქ არ არის, არსად არ არის,
არ მიღიმის, არ მიყურებს, არ მიახლოვდება, არ მეხება, მე მასში არ ვარ, ის ჩემში არ არის და...
მე საბოლოოდ ვიკარგები,
ისევ ვიკარგები,
ოღონდ მასში არა
არაფერში, სრულიად სიცარიელეში.