ცხოვრებასთან უაზრო ჭიდილმა და გლოვამ დამღალა, საკუთარ თავთან იმის მტკიცებამ, რომ ძლიერი ვარ, მაშინ როცა სიმართლე სრულიად საპირისპიროა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვერ ვტირი, ვერ ვაჩვენებ ხალხს, რომ რამეს ვნანობ, მინდა, მინდა, რომ მთელი ძალით ვიკივლო, მაგრამ თითქოს ხმა მეყინება, მინდა, რომ მოვკვდე, სიკვდილს ვნატრობ, მაგრამ არსად ჩანს, აგვიანებს, არადა თან სულ აქ არის, ჩემს გონებაში, ხანდახან მელაპარაკება ხოლმე, ვეკითხები თუ როდის მოვა ჩემს წასაყვანად, მაგრამ ჩუმდება, ერთი დანის გადასმა და მორჩება მეთქი ხშირად ვფიქრობ, მაგრამ ღმერთს რა ვუთხრა ცაში თქო ეს ფიქრი მიყინავს სულს, ამიტომ ვცხოვრობ, ვცხოვრობ რა... ვსუნთქავ, ვსუნთქავ რა... ვვარსებობ.
იცით? სიკვდილი ჩემი მეგობარი გახდა, ხშირად მესაუბრება როგორც უკვე მაღლა ავღნიშნე, სულაც არარის ბოროტი, პირიქით მე თუ მკითხავთ ბევრ ადამიანზე კეთილიც კია..
ღია ფანჯარასთან თეთრ ფარდას ააფრიალებს და მისი შავი სუდარით ჩამოჯდება ხოლმე ფანჯროს რაფაზე, მოიხდის ქუდს, ცელს დადებს და მესაუბრება, ის კი ერთადერთია, ვინც შინაგანადაც მიცნობს, ვინც კარგად იცის, ისიც კი იცის, როდის მოვკვდები, მაგრამ სიმართლე გითხრათ მისთვისს არასდროს მიკითხავს ეს, არც ის მიკითხავს როგორია ჯოჯოხეთი, ჩვენ უბრალოდ ვსაუბრობთ.
- გამარჯობა ღეზრაელ, მოხვედი?
გავუღიმებ ხოლმე.. ასე იწყება ჩვენი საუბარი, ის საკუთარ თავს მაგონებს, მისი ყველას ეშინია, არავის უყვარს და თითქოს უყვართ კიდეც მაშინ, როცა სარსოწარკვეთილები ვენებს იჭრიან, ხშირად მივსულვარ მაგ დონემდე, მაგრამ მას შევუჩერებივარ..
- იცი? სიკვდილო.. მე უბრალოდ დავიღალე, ყველაფრით, ერთადერთი რაც ცხოვრებას აზრს აძლევს შენ და ღმერთი ხართ, შენ ღმერთთან მაახლოვებ, მე კი მინდა ეს რაც შეიძლება მალე მოხდეს..
- დაიღალე? ვინ დაგღალა? ამ უსულო ადამიანებმა? ისინი არაფერს გრძნობენ, არაფერს განიცდიან, სიამოვნებთ რაც შენ გამძიმებს, შენი აზრით ეს გამოსავალია? დაღლილ სულს, დაღლილ სხეულს უბრალოდ უნდა უშველო, არ გაქვს უფლება ასე დაეცე.