ხომ არსებობენ ადამიანები,რომლის დავიწყებაც შეუძლებელია.არ აქვს მნიშვნელობა შენს ცხოვრებაში დიდი ხნით იყვნენ თუ არა..კარგად იცნობდი თუ არა...რომ მათ შეუძლია ბედნიერება მოგიტანონ,მათი გახსენებისას,სიმშვიდეს და სითბოს გრძნობდე,უცებ ქრებიან...არა თავისი მიზეზით,არამედ ვიღაც მესამეს ხელით,ვინც არ იცნობდა,ვისთვისაც ღიმილი არ მოუტანიათ.ვისთვისაც მათი არსებობა სულ ერთია...მაგრამ შენ?შენთვის ეს ადამიანები ყველზე ნაცნობები ხდებიან..ხვდები,რომ მათ გარეშე გიჭირს.მანძილია თქვენს შორის,დრო.დრო რომელიც უსასრულოდ მიექანება და ერთი დღე საუკუნედ გრძელდება..მთავარია ისევ გახსოვდეს ბოლო შეხვედრისას როგორც ნახე...უცნობი ადამინებისთვის ყველაზე ახლო ნაცნობი, მათთვის ყველაზე მთავარ პერსონად ხდები(შეიძლება არა მაგრამ სასიამოვნოა თუნდაც ამის ისე ჩვენება)
წავედი..წავედი თუმცა ეს წასვლა არ არის ადვილი....ჩემ თვალებს მხოლოდ ტკივილი შემორჩა..აქ შორეულ მხარეს,ჩემთვის უცნობ სამყაროში ჩემი ადგილი ვერ ვნახე..აქ ჩემთვის უცნობ ხალხში თვეებია თითოეული თქვენგანის აღმოჩენას ვცდილობ..მიჭირს?და თან როგორ..ყოველი დღე იმ იმედით,რომ სადღაც ერთ დროს ნაცნობ ადგილას დ ანაცნობ ხალხს ვნახავ..არ მომიწევს ძალით გაღიმება...