ჩანახატი

ბევრ ადამიანს უკითხავს ყველაზე მეტად რისი გეშინია ხოდა მხოლოდ ერთი პასუხი მაქვს ადამიანების დაკარგვის არა იმ დაკარგვის დედამიწიდან რომ მიდიან, მაშინ მხოლოდ მის სხეულს კარგავ, მისი დანახვის შესაძლებლობას, თუმცა ისინი არადროს მიდიან ჩვენგან ყოველთვის ჩვენს გულებში არიან და თუ კარგად დააკვირდებით, როცა გვიჭირს მაშინ ვგრძნობთ ხორციელად მათ სიახლოვეს და გვერდში დგომას. ხოდა ასეთი დაკარგვის არ მეშინია. აი იმ დაკარგვის მეშინია ადამიანი, რომ ცოცხალია ამ ცოდვილ დედამიწაზე დააბიჯებს, მაგრამ შენთვის, რომ მკვდარია. დიდი მნიშვნელობა არ აქვს ეს რამდენი ხნის წინ მოხდა რამდენიმე წამის, წუთის, საათის, თვის თუ წლის უკან. ისევე გტკივა ის ადამიანი წლების შემდეგაც როგორც წამის წინ. აი მაშინ, როცა მან იმედები გაგიცრუა და შენი გული ნაწილებად დაშალა საკუთარი ხელებით. ხოდა ახლა ვდგევარ კლდის კიდესთან და ვფიქრობ ღირს კი სიცოცხლე შევწყვიტო იმ ადამიანის გამო ვინც ჩემი ფასი არ იცის, მაგრამ იცის კი ვინმემ ჩვენი ფასი? შეუძლიათ კი ისეთივე წრფელი სიყვარულით შეგვიყვარონ ჩვენ რომ გვიყვარს? რამდენიმე საათია ასე ვდგავარ და ვფიქრობ ხოდა რომ მოვთვალე იმდენი მომკვდარა ამ სიკვდილით ჩემთვის ერთი ნაბიჯიღა მაკლია და დავასრულებ ამ ცხოვრებას. ვცდილობ გავიხსენო ის ერთი ადამიანიც კი, რომელმაც ცხოვრება გამილამაზა მაგრამ ვერა. ხოდა მეც ვფიქრობ, რომ ჩემი ადგილი ამ ქვეყნად არ არის და არაფერი მესაქმება. მე არ ვარ ამ სიყალბისთვის დაბადებული. ხოდა აი ის ერთი ნაბიჯიც და ჰაერში აღმოვჩდი სიმსუბუქე ვიგრძენი და მორჩა სიშავეა. ზემოდან დავყურებ ჩემს სხეულს უკვე რამდენიმე დღეა და თურმე რა სწორი გადაწყვეტილება მიმიღია. არავის გახსენებია ანა. არავის მოუკითხავს, არავის დაკლებია თვალში და არავის მონატრებია. ზუსტად ორი კვირის შემდეგ იპოვეს სხეული და ისიც შემთხვევით. ყველამ გლოვა დაიწყო, რომ არ ვიცოდე რა აფერისტია ეს ხალხი გულიც ამიჩუყდებოდა. ხოდა ახლა გეკითხებით: სად იყავით მაშინ მე რომ მტკიოდა? რატომ ერთხელ კითხვა არავის გაგიჩნდათ როგორ ვიყავი? ეხლა გახდა ანა ძვირფასი? ეხლა დაგაკლდათ ანა? ეხლა აღარ მჭირდება თქვენი ნიანგის ცრემლები. ახლა მე თავის'უფალი ვარ და ნებისმიერ თქვენგანზე ბედნიერიც. ხოდა აი ახლა ვფიქრობ იმ სამყაროს დედაც სადაც ადამიანობა აღარ შერჩა, სადაც ერთმანეთის ცუდი უხარიათ და კარგი არა, სადაც ვიღაცის წარმატების გშურთ და ხელის განძრევა არ გინდათ მარტო ენა წაგიგდიათ. იმ სამყაროს დედაც, სადაც აფერისტობის დიდი რაოდებობა შეინიშნება. ხოდა მე გავაკეთე არჩევანი და წამით არ მინანია. მე ანა დევდარიანი მანდ თქვენს ბინძურ და ამორალურ სამყაროში ვიყავი მარტო. თქვენი არა ადამიანობით დაღლილი და თქვენით მობეზრებული. მანამ დააფასეთ ადამიანი სანამ გვერდით გყავთ თორე მერე? მერე სულ არ აინტერესებს მას ინანიებ და გენატრება თუ არა. მისი ადგილი უკვე ცარიელია დედამიწაზე და მისი სული კი თავის'უფალი.