ღამე უსასრულოდ გაიწელა...
თავში ასობით აზრი ირევა...
ვერ ვხვდები ვინ ვარ? რა მინდა?
ან რაუნდა გავაკეთო სამომავლოდ.
თითქოს საკუთარი თავი დავკარგე...
მინდა მივწერო თუმცა ვერ ვხვდები რა?!
რადგან აღარ ვიცი რას მომწერს...
რადგან აღარ ვიცი რას გრძნობს...
რადგან ვიცი იგივე სითბოთი არ მომწერს როგორც მე...
მე სიკვდილამდე მომენატრა მასთან საუბარი...
უკვე მეათე დღე გავიდა რაც ერთმანეთი აღარ მოგვიკითხავს...
რატომღაც მეგონა შეცდომებს მიხვდებოდა და მომწერდა თუმცა ამაოდ...
მაგრამ ალბათ რომ იცოდეს როგორ მომენატრა უთუოდ მომწერდა...
რომ იცოდეს როგორ მომენატრა მისი ხმა, ღიმილი და უაზრო ხუმრობები...
იცით რა საყვარელია როცა იცინის?
ალბათ რომ დაინახოთ თქვენც შეგიყვარდებათ...
და მაინც ამ უსიცოცხლი ღამეს მარტო ვარ...
არც ტკბილი ძილი უსურვებია არავის და დარწმუნებული ვარ არც დილით დამხვდება “დილამშვიდობის პატარა????”
“შუა ღამეა ახლა...
მალე ირიჟრაჟებს...
მე კი ვგრძნობ მშვიდი დღის შემდეგ ახმაურებულმა ფიქრებმა როგორ დამამხეს სამყარო თავზე...”