ტკივილი... ტკივილი.. რაღაც საშნელი, ზუსტად შიგნით, გულში.. არა გულს ცოტა აქეთ, მკერდს შორის, რაღაც ძალიან მტკივა, ისე თითქოს მღრღნის, მჭამს შგნიდან, ენერგიას მაცლის და სუნთქვის საშუალებას არმაძლევს.. კრუნჩხვებში ვვარდები, მთელი სხეული მეჭიმება და სუნთქვას ვახშირებ, გულზე ვიდებ ხელს, თვალებს ვახელ და რაცშემიძლია სწრაფად ვადებ სახეს ბალიშს რომ ჩემი კივილი ვერავინ ვერგაიგოს... თვალებიდან ცრემელბი იწყებენ დენას, ფეხზე ვდგები, ფეხშიშველი მივდივარ და დაკეტილ ფანჯარას ვაღებ, რაფაზე ვჯდები და ვცდილობ ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქო..
მოულოდნელად კარები იღება და სიბნელეში ჩემს დას ვლანდავ, რომელსაც თმა გიჟივით გაჩეჩვია, თვალები დაუქაჩავს და ისე მიახლოვდება
-ისევ? - სიბრალულით შემომყურებს, მეც აცრემლებულ, ამწვარ და ალბა უკვე ჩაწითლებულ თვალებს ვუსწორებ მის მწვანე სფეროებს
-ღმერთოჩემო, ვერცკი წარმოიდგენ, როგორ მომენატრა - ბოლო სიტყვას ვერცკი ვამთავრებ, ისევ ტირილი მივარდება, ოღონდ ამჯერად ნიას მკლავებში
-დამშვიდდი.. სუუ.. დამშვიდდი საყვარელო - ჩუმად მიჩურჩულებს ყურში, თან თმაზე ხელს მისვავს - დამშვიდდი..
-მტკივა ნია, აი აქ, აქ მტკივა - მკერდს შორის ვიდებ ხელს - გული ხომ იქეთ არის, გული აღარმტკივა აი ეს, აი აქმტკივა.. ეს რაარის ნია, აქ რატომ უნდა მტკიოდეს - სასოწარკვეთილი ვეუბნები და პასუხის მომლოდინე შევუყრებ
-მანდ სულია ანა, შენ სული გტკივა
-კიმაგრამ, რატომ-
ნია ზიზღისაგან სახეს მანჭავს, თვალებში ნაპერწკლები უელავს და ისე მეუბნება
-სულიც დაგიზიანა.. იმ ნაბიჭვარმა შენს სულშიც შემოაღწია და ისიც დაგიზიანა-
-ანუ მიყვარს? - ისე ვეკითხები გეგონება თავადაც არვიცოდე, ნიას თვალები ცრემლით ევსება, ხელს მხვევს და თმაზე მკოცნის
-გაგივლის საყვარელო.. აი ნახავ, აუცილებლად გაგივლის
-არ გამივლის - თავს ვაქნევ - აღარასაოდეს აღარ გამივლის

*****
დიახ, მე ისვარ,, მელანქოლისტი" გოგონა, რომელმაც ბოლო ერთწელიწადში გაიგო რაყოფილა სიყვარული, გოგონა რომელსაც გული ისე სტკივა და იმდენი რამ აქვს მოსაყოლი,რომ არიცის საიდან დაიწყოს.. მაგრამ ვერ ყვება, იმიტომ რომ უჭირს, ამ ყველაფრის გადმოცემა, მისი ისტორიის გადმოცემა უჭირს..
***
დიდი ბოდიში თუ დაგასპოილერეთ ან რაიმე მსგავსი, ადრე ვწერდი თუმცა შევწყვიტე, პირველ რიგში მინდა ვთქვა რომ ეს არარის ისტორია ან რამე მსგავსი, მოგონილი... თუ ცუდად არ გამიგებს მკითხველი, მინდა ყოველდღე ჩემი დღიურიდან პატარ-პატარა მომენტები ავტვირთო, ჩემი პირადი შეგრძნებები, რომელიც იმ ადამიანს ეკუთვნის ვინც მიყვარს, ანუ გამოდის ჩემს დღიურს ვავრცელებ... უბრალოდ ახლა ეს მჭრდება, გთხოვთ მითხრათ თქვენი აზრი..