მინდოდა მეთქვა, რომ ყოველ დილით ტელეფონის ეკრანის განათებისას, მის სახელს ველოდი... რომ ფეიერვერკივით გაიშლებოდა ჩემს სხეულში ბედნიერების ნატეხები, თუ როგორც ეძახიან ამ შეგრძნება ადამიანები?!... მინდოდა მეთქვა, როგორ ჩაკბეჩდა ჩემს ორგანოებს გაუმაძღარი გიგანტი, როცა ეკრანს ცარიელს ვხედავდი... მინდოდა მეთქვა, სამოთხედ რომ მექცა მასთან ყოფნის მოგონება. მინდოდა მეთქვა, რომ დაზამთრდა ჩემთან და მინდოდა მეთქვა, რომ ის ზაფხული იყო ჩემთვის, მზის სხივები და ის ამით ყველაფერს გაიგებდა, რადგან იცის როგორ მიყვარს მზე და მისი ცხელი სხივები. მინდოდა მეთქვა, რომ მზეა და მე მზის გარეშე დარჩენილი მთვარე, სინათლეს ვერსაიდან რომ ვერ ირეკლავს

თუმცა, ცხადია არაფერი მითქვამს...

ყველაფერი სიზმარში დაიწყო...
თუმცა, არა. ეს იყო ადრე, ბევრად ადრე, როცა ჩვენ მოზარდთა კიბის პირველ საფეხურზე ვიდექით. მაშინ, ყველაფერი მარტივი იყო, სიყვარულიც ბავშვური და წრფელი. ცხოვრების შხამებისგან გაუმტარები ვიყავით. რთულია, გავიხსენო, როგორი ვიყავი მაშინ, ან ის როგორი იყო?! დავფიქრდი... რა მახსოვდა მასში?! ჰო, მახსოვს აჩეჩილი მხრები ყოველი შეკითხვის ბოლოს, რომელიც ზრდასრულობაშიც გადმოიპარა. კიდევ, მახსოვს ჩუმი, შეპარული მზერა. ახლაც მიკვირს, რატომ მოსწონდა ასე, ჩუმად ემზირა ჩემთვის, როცა შეეძლო საათობით, პირდაპირ და თამამად გაეკეთებინა ეს.

კიდევ, არ ვიცი, რა მახსოვს... წლებმა ჩაყლაპა ყველაფერი და განახლდა ცამეტი წლის შემდეგ.
ცამეტი წლის წინ, ცამეტი წლის ასაკში დაწყებული, განაახლა ცამეტი წლის შემდეგ, ძილში გაელვებულმა მივიწყებულმა მოგონებამ. მაინც, ვერ ვხვდები რა როლს თამაშობს ამ ისტორიაში ცამეტი?

სიზმარში გამომეცხადა და დაიწყო ისევ ყველაფერი. ემოციით დაიწყო, ძალიან ძლიერი ბმით. დაიწყო მძაფრად, იმდენად მძაფრად რომ შორს წავიდა... მიზანი არ იყო, უბრალოდ მივრბოდით, სწრაფად ვიტოვებდით უკან ყველაფერს, რაც წინ შეგვხვდებოდა. ირმის ნახტომივით, უმიზნოდ გავიქეცით და ერთიანად გამოგვეცალა ენერგია. დავიქანცეთ და მიწაზე დავენარცხეთ დაქანცულები. იმის ძალაც აღარ გვქონდა რომ გვერდიგვერდ მწოლიარეებს, ერთმანეთისკენ გაგვეხედა. აზრზე მოვედით, წამოვდექით და ვერაფერი შევიცანით...

ძალიან შორს წამოვსულვართ სახლიდან...

მერე, მე მას შევხედე და ისევ გამიკვირდა, რატომ მიყურებდა ჩუმად და შეპარვით, როცა შეეძლო პირდაპირ და თამამად ეცქირა ჩემთვის.

და მაინც, თარსი რიცხვია ცამეტი?

***
ემოციებმა შემომიტია სამსახურში და უცებ "დავჯღაბნე". )) მინდოდა, გამეზიარებინა, რატომღაც.