ცამეტი

...ის ამით ყველაფერს გაიგებდა, რადგან იცის როგორ მიყვარს მზე და მისი ცხელი სხივები. მინდოდა მეთქვა, რომ მზეა და მე მზის გარეშე დარჩენილი მთვარე, სინათლეს ვერსაიდან რომ ვერ ირეკლავს.

01.13.19 (ცამეტი)

იყო დრო როცა, საზეიმოდ ნაკეცი კაბა ტანზე მომჯდარი გქონდა როგორც ქარის ალერსი. ახლა უშენოდ აწ უკვე განვლილ ქუჩებს რომ დავალ მტკივხარ რატომღაც. მაგრამ ასეა... უნდა გამეშვი.

ჯაშუში მაღალ ქუსლებზე ( ნაწილი ცამეტი )

თვალს ვერ აშორებდა ბავშურ თანანოს. ახლა უფრო გულწფელი, ბავშური და ლამაზი ეჩვენებოდა. სიცილის დროს ლოყაზე ფოსო უჩნდებოდა. თვალები კი განსაკუთრებით უბრწყინავდა. ის ისეთი გულწფელი და ბუნებრივი იყო, უნდოდა მისი ყოფილიყო მთელი ცხოვრების განმავლობაში.

ცამეტი

ცამეტი სიტყვა რომ გითხრა მინდა, 13-ჯერ გული მიძგერდეს მხოლოდ, ცამეტმა ბგერამ რომ გამაჩუმოს, 13-ჯერ მაინც ვიცოცხლებ ბოლოს! 13-ჯერ ღიმილი ხომ ვიცი მყოფნის,

და მაინც ცამეტი თარსია?!

მოვბრუნდი... არ ვითვლი ნაბიჯებს, ზურგს გაქცევ და უკან მივრბივარ, "სამიც და..." გაჰყვირის გონება, მისთვის კი ეს სამიც დიდია. რამდენი ნაბიჯი გვაშორებს? სულ სამი დათვალა გონებამ,

ცამეტი (პირველი თავი)

2013 წელი იყო.... ზამთარი.... საშინლად ციოდა.... 13 იანვარს დილით თვალები რომ გავახილე და ფანჯრიდან გავიხედე მთელი არემარე გადათეთრებული იყო.... ბარდნიდა..... მეც მეტი რა მინდოდა ? დილიდან კარგ ხასიათზე დავდექი და მთელი დღე თვალებ გაბრწყინებული