რა არის ცხოვრება, რა არის ჩვენი დანიშნულება? რისთვის ვიბადებით? რისთვის ვიტანჯებით ხანმოკლე ბედნიერების შემდეგ, ან რაღა საჭიროა ეს ბედნიერება თუ შემდეგ ტანჯვა გველის?!
 
ჩემი მოსაზრება ამ კითხვებზე ასეთია- ცხოვრებაში ყველას ყოველთვის არ უმართლებს. ცხოვრება სასტიკია, ეკლიანი ისეთი ეკლიანი რომ პატარა შერჭობითაც კი სხეულის ყველა ნაწილიდან სისხლს გადენინებს და მოუშუშებელ ჭრილობას გიტოვებს. დროთა განმავლობაში შუშდება თითქოს გავიწყდება მაგრამ მხოლოდ პატარა ბიძგი დაპრობლემაა საჭირო, რომ ისევ თავს გახსენებს, განადგურებს, ყელში გეჩხირება და მშვიდად არსებობის საშუალებას არ გაძევს. ძლიერი უნდა იყო, ძალიან ძლიერი რომ ეს ყველაფერი გადალახო, შენი თავი არ დაკარგო და გახდე უკეთესი.
 ყველა ადამიანს არ უმართლებს. ზოგს იმდენი ბრძოლა უწევს- რომელიც გაურკვეველი ვადით აგრძელებს შენს დასუსტებას და იმედს გიკლავს, რომ როცა ოდნავ ამოისუნთქავს და თავის თავში იმედს იპოვის უკვე დაღლილია, გამოფიტული.
ადამიანები ამბობებ, რომ იმედი ბოლოს კვდება, მაგრამ მაშინ რახდება როცა იმედი არც კი ჩასახულა. ცხოვრებისგან გაწირულს, რომელიც კლანჭებითაა ჩაფრენილი ერთადერთ, არარსებულ გამოსავალს და იბრძვის კარგი ცხოვრებისთვის.
 ყველა ადამიანს არ უმართლებს... ყველას არყავს გვერდით ადამიანი ვისაც დაეყრდნობა. ხშირად არ ხდება ისე რომ იმედგადაწურულ ადამიანს უცებ გამოუჩნდება მეორე ნახევარი. ყოველთვის ასე არხდება. შეუძლებელი არაფერიაო ნათქვამია, მაგრამ ეს შეუძლებელი რომ შესაძლებლად გავხადოთ მთელი სხეულით და სულით უნდა იბრძოლო.
 და ხო... ყველა ადამიანს არ უმართლებს. იბრძვის, მაგრამ არაფრის ფასად.

და მაინც რა არის ცხოვრება, რა არის დრო და რა არის ჩვენი დანიშნულება? რისთვის ვიბადებით? რისთვის ვიტანჯებით ხანმოკლე ბედნიერების შემდეგ, ან რაღა საჭიროა ეს ბედნიერება თუ შემდეგ ტანჯვა გველის?!


მოგესალმებით მეგობრებო (: ძალიან გამახარებთ თუ თქვენს მოსაზრებასაც დაწერთ. მადლობა ვინც არ დაიზარა და ბოლომდე წაიკითხა ♡