ძალიან ძლიერ მრისხანებას ვგრძობ.. ბრაზი გულიდან ყელში მიჭერს, შემდეგ კი თავში მირტყამს. საშინელი და თან საოცარი განცდაა.
ძალიან გვიანია, 6 საათი გავიდა მას მერე, რაც ბნელი ჩამოაწვა ცას და სიმრუდისკენ წაიყვანა.
გარეთ თითქმის არავინაა.
ცივა, მაგრამ მე ვერაფერს ვგრძნობ, გარდა მრისხანებისა.
ძალიან რთული ყოფილა ცხოვრება, სულ ვიღაცასთან ან რაღაცასთან გიწევს ბრძოლა...
ნაბიჯს ვუჩქარებ, ცივი ჰაერის ტალღები ძლიერად მეთამაშებიან სახეზე, მაგრამ ამასაც ვერ ვგრძნობ მკვეთრად..
სწრაფად მივდივარ, უმაღლეს ხმაზე ვუსმენ მუსიკას და ბრაზის გარდა ვერაფერზე ვფიქრობ.. ეს განცდა მინდა, ჩავკლა, მაგრამ არ გამომდის...
საკმაო ხნის სიარულის შემდეგ ბრაზი ერთ ფიქრად იკვრება : just love yourself.
მეღიმება, უცნაურ შვებას ვგრძნობ...
როგორც იტყვიან, რაც არ გკლავს, გაძლიერებს...
თითოეული წინაღობა და დაცემა მეტ ძალას გვაძლევს, უბრალოდ უნდა გვახსოვდეს LOVING OURSELVES WILL SURVIVE US